Kalbin kabrim olunca!

Bak!
Ne kadar sakinim.
Hissetmek istediğin gibiyim!

Bundan böyle, kalbimi ruhuma teslim etmek kararındayım.. Ruhumun bozkırlarında yolcu olmak ve kurak kalmak istiyorum kendi yağmurlarımda.. Sana gelirken atlas kumaşları kim serdi yollarıma Süleyman?

Emir aldılar mı bir kere, terk ederler dünyayı ve fizan’ı. Duymadın mı hiç sen, Şeytan ve Meleklerin işini kim bilebilir?

Toprak öyle bir hal alır ki, deniz olur, derya olur, dibi kum çakıl olur.. Öyle serilirim işte sana çarşaf gibi.
Duyuyor musun şimdi beni? İçinde tek yolcusuyla yüzen gemi ben... Geçmişi acı, bahtı sancılı. Kırmışım kalbimin rotasını, Fora etmişim bedenimi, vurmuşum kaderin kare köküne... Heyy aşksızlık sana diyorum! Hadi gel de beni seninle demle..

Güller güneşlenmiş yeryüzünün yüzüyle.. Gönlünle gönülden batmış içimin kendi beni sana. Öldüm belki ama doğdum güneşin kalbi kabrimde.

Ah ayazım ahh!
İçimin sokak araları benim neyime? (16.02.2005)

Sabiha Rana