Kaldırım taşları / Baba

Babamın anısına...

Bugün seni bir başka özledim baba...
Yoksun ya yanımda, yine hatırladım çocukluğumun kaldırım taşlarını...
O zamanlarda da yoktun ama herkes vardı... Ve herkes senin olmadığını bilirdi...
Bir çocuk tutardı babasının elinden, oynardı baba çocuğuyla parklarda...
Ve bayramlarda, hep bir arada... Çocuk babasının omzunda...

Ben hiç bilemedim baba; omuzlarından nasıl görünür bu dünya, hiç öğrenemedim...
Senden korkmayı, sana yaslanmayı, kollarında uyumayı tatmadım hiç...
Karnemdeki zayıflar korktmadı beni eve dönüş yollarında... Ya da onbeşinde bir kızken ruj sürmek tedirgin etmedi beni...
Erkek arkadaşlarım oldu, saklamadım hiç... Onların hiçbirini seninle kıyaslayamadım... "Babam gibi olsunlar" diye şımaramadım...

Seni kaybetmekten hiç korkmadım...

Annemden hiç kıskanmadım seni... Oysa seni kıskanmayı, sana hayran olmayı ne kadar isterdim...

Kız çocukları babalarına düşkündür derler ya, hala boş boş bakarım yüzlerine... Hep konuşuyorlar hep! Ben kime düşkünüm peki?!
Bir kahramanım olmadı ki benim, haziranlar hiç anlam taşımadı ki!
BEN BABA NEDİR HİÇ YAŞAMADIM Kİ!

Baba! Hiç olmadın, hiç seni tatmadım ama buna rağmen bugün özledim, hem de çok özledim be baba!
Bugün yine çocukluğumun kaldırım taşları gözümün önünde... Bütün gün başımı önüme eğip baktığım, bugün bir an önce bitsin diye üzerinde göz yaşlarımı biriktirdiğim, öfkemi kustuğum! Yıllarca, yıllarca her noktasını tek tek ezberlediğim kaldırım taşları!

Bak, büyüdüm ben... Ama kapanmıyor sensizliğin açtığı yaralar... Ve sen... Sen bugün yine yoksun... Herkes bir telaş içinde ve sen yoksun...
Ben böyle yalnız, sessiz...

Babalar günün kutlu olsun... Babalar günün kutlu olsun !

( Babalar gününde yazdığım bir şeydi... Yakın zamanda kaybettiğim babamın anısına yayınlamak istedim... )