Kalpleri taş kesilenler!

Bir kimse, nazikçe veya alenen de olsa haksızlık yapılışına öfkelendiğinde; Bağırıp çağırmıyor, hesap sormuyor, intikam peşine koşmuyor ve çekip gitmiyor. Sadece  yüzüstü kapanıp çocuklar gibi hıçkırıklarla ağlıyorsa, kendinden başka hiç kimseyi suçlamıyorsa, o artık insanlığın ilk basamağına ermiş demektir. 

Artık hiçbir şey insanlığının önüne geçemez.

 Kimse görmez gözyaşlarını. Çünkü çoğunluğa göre taş kalplidir onlar. Yaşları sessizce  kalbine akar ve siler süpürür tüm kirlerini. Kimi zaman çağlayan bir nehir gibi coşar, şiddetlice çarpar yaşlar gönlünün duvarlarına ve kalbin en keskin çıkıntılarını, her darbede biraz daha törpüler.

Zamanla kalp tamamen acıtıcı sivriliklerinden kurtulup, iyice katılaşır. Artık uzunca evrelerden geçmiş epeyce yol kat etmiştir. Görünümü dıştan bakan için simsiyah kömür gibi bir taş, oysa korunaklı göğüs kafesinin içerisinde, hiç kimsenin göremeyeceği, sırrını yalnızca en yakın dostunun bildiği mükemmel bir elmasa dönüşür.

 Hayatında aldığı darbeler  ona şekil vermiş ıslah etmiştir. Aldığı darbelerle yontulup evrilirken önceden en değerlilerini de feda etmiştir.

Birer birer...

Belki,  İNSAN olmanın tek yoluydu, bu  fedalar. Bıkmadan usanmadan sevgisiyle, ilgisiyle ve tükenmeyen iyi niyetiyle önüne çıkan her şeye ve herkese teşekkür eder.

 Durmadan yoluna devam etmektedir.

   Yol üstünde gücü yettiğince ağaçlar dikmeye engelleri kaldırıp arkadan gelenlere yol açmaya devam eder. Yollara koyulanların, dinlenebilmeleri için yemyeşil huzur saçan ağaçlar...Ardına bir an bile bakmaz.İsimsizdir ardında bıraktığı eserleri.

Bazen ziyaretine gelir kumrular, en samimi dostlarıdır onlar. Her sabah usanmadan SELAM der tüm kainata. Tertemiz umutlarıyla, bencil niyazlarından unuttuklarından ve yanılmaktan her şeyin SAHİBİNE sığınır.

Sadece kendinledir derdi...  

                    Anlaşılamamış veya yanlış anlamış olması, sadece yavaşlayıp  düşünmesini sağlar. 

       *********************************************************************************************************************

         Bazen dizleri titrer. Bazen gönlü incinir. Ağlar ve dua eder, incitenlere ve varsa incittiklerine. Çünkü merhameti insaniyeti ona başka bir çare bırakmamıştır. Kalbi çamurluktan çıkmış, ardından taşlaşmış sonra törpülenip berrak narin fakat sapasağlam paha biçilmez  bir elmas oluvermiştir.

     Kalpleri taş kesilenler; tek boyutlu bakıldığında, duygusal ve zayıf belki de iyi niyetlerinden ötürü fazlaca AHMAK sanılırlar!.  Fakat, hiçbir konuda "ben kazandım "veya "kaybettim "demez diyemezler. Her yaptıklarında İNSANLIK kazanmalı diye düşünürek davranışlarını ona göre ayarlarlar.

Ve bu gün, 'İNSANLIK' kazandı...

Derken bir ayet geldi aklıma;

“Sonra bunun ardından kalpleriniz yine kaskatı kesildi. Taş gibidir o. Belki daha da katıdır. Taşların bazıları var ki, ondan ırmaklar fışkırır. Bazıları var ki, çatır çatır yarılır da içinden su çıkar. Öylesi var ki, Allah korkusundan aşağılara düşer. Allah, yapıp durduklarınızdan gafil değildir. “

Bakara 74

Cümleten Selamlar

Meryem KADIOĞLU