Kara kara kapkara

Kedi delisi olmak, kediler için damlara kadar çıkmak...

Valla kendi kendimi şikayet eder oldum, kedi sevdasında sınırları zorluyorum bazen.

Geçen gün az daha merdivenlerden yuvarlanıyordum... Neden mi? Yavru kedinin biri, bizim çatıya çıkmış nasılda bağırıp duruyor. İlk sesini, gecenin bir yarısında duydum... Sokağı araştırdım yok! Gel pisi pisi diye diye helak olmuş vaziyette eve döndük eşimle ama yeri tespit edemedik.

Sonra sabah oldu ses yok, herhalde iyidir ki ses çıkarmıyor derken sanki sesimi duydu... Miyavvvv diye ince ama gür bir sesle bağırmaya başladı. Bu sefer hava aydınlık bulurum dedim ve ben dedektif edasıyla başladım aramaya... Ohhh nihayet yeri tesbit edildi; bizim çatıya çıkmış.

Neyse ben de çıktım çatıya ama ben yabancıyım... Kedi benden ürktü kaçıyor. Hay Allahım ne yapacağım şimdi, biraz düşünüp apartmanın merdivenlerine doğru kovalama seçeneğini seçtim... Ama ne uğraş verdim bunu yaparken, neyse sonunda başardım ama bu sefer de bodruma inmesin diye acele ederken az daha yuvarlanıyordum.

Benim kedi sevdam, annem de söyler üç dört yaşlarında başlamış... Bu ilerki yaşlarda ilerleyerek devam etti. Evde bakmak üzere tam beş kediye annelik yaptım. Son deneme beni çok üzdüğü için artık evde kedi bakmıyorum.

Bu eve taşındığımız zaman sanki içine doğdu kediciğin, penceremin önüne geldi. Simsiyah bir kedim olmamıştı hiç öyle güzeldi ki kabarık tüylü küçük kafalı, yassı kulaklı ve de en önemlisi yumuşak bir bakışı vardı.

Hemen yiyecek birşeyler verdim bahçede, o gün bugün beş seneye yakındır bahçede bakıyorum. Yalnız yemek vermiyorum tabii onunla oynuyor ve sevişiyoruz. Kaç defa yavruladı sayısını unuttum.

Son doğumunda hiç yapmadığı bir şeyi yapmış hemen yavrularını pencerenin altına taşımıştı. Birşey söyleyeceğim inanamazsınız belki ama tam altı yavru!! Ne yazık ki çoğu kayboldu kendi gibi siyah biri kaldı hayatta. Ana kız hala ayrımadılar, neredeyse on ay oldu.

İkisi birden gelir yemeklerini yer, biraz muhabbet sonra dolaşmaya giderler. Ama bu ara büyük bir problem var... Kocaman erkek kediler küçük kızımı rahat bırakmıyorlar. Daha o küçük ellemeyin diye bağırıyor kovalıyorum ama nafile...

Bir de beni çok güldüren bir davranış sergiliyorlar, ikisi de birbirini kıskanıyor ben severken... Tam birini sevmek için elimi uzatıyorum hemen öbürü atağa geçip araya giriyor.

Diğer bir huyları var ki ikisi de sevilmeden benimle biraz vakit geçirmeden ne kadar aç olurlarsa olsunlar, asla yemek yemiyorlar. Hayvan işte...!!

Söylemeden geçemeyeceğim inanın kediler aptal değil hem de hiç değil. Ne söylersem işaret ettiğim yere bakıp anlıyorlar ve yapıyorlar.

Bütün kedi sevenlere sevgimle...