Karanlık zamanlarımın sönmeyen ışıkları

Az önce kısa süreliğine de olsa elektrikler kesildi. Yaşamsal faaliyetlerin bir kısmı dolayısıyla durdu. Geçici olarak dinlenme zamanı yani...Birden aklıma prizdeki fişleri çekmek geldi. Çünkü; elektrik geldiği zamanki gücü fazla olduğu için cihazlar arızalanabiliyor. Derhal hepsini çektim.

Bir tek neyi çekemedim biliyor musunuz? Anılarımı... Onları hafızamda bıraktım tek tek...

Anılar böyledir işte hep içimizdedirler. Bizimle yer, bizimle içer, gezer ve tozarlar. Ama uyandıkları zaman, hele bir de akla düştüklerinde ana sigortayı bile attırırlar.

Bakarsınız duygularınız halen sımsıcacık, hüzünler ise daha bir dibine çöker, acılar demlenir, liğme liğme olur yaşanmışlıklarda tüm beden, pıhtı pıhtı koyulaşır sevdalar; karışır kana, dolaşır ayağa, kocaman bir sarmaşık misali gövdeyi sarar usul usul.

Fişini çekmek zordur anıların. Hele bir yaklaş dokun; çarpar, sallar insanı...Öyle bir güçtür ki o bilmem kaç watt...
Bazen çekemiyorum anılarımı, şehir şebekesi bile az geliyor bana...

Enerjimin tükendiğini hissediyorum zaman zaman.. Böyle zamanlarda ailem ve dostlarım var jeneratör görevini üstlenen...

Onlar benim; "EN KARANLIK ZAMANLARIMIN, SÖNMEYEN IŞIKLARI"dır.

Sevgilerimle...

Aysel AKSÜMER