Karşı kıyı

Kaç hüzün önceydi bilmiyorum, bir hazan mevsimiydi karşılaştık. Bu kadar küçük bir dünya, böylesine büyük bir tesadüfü nasıl içine sığdırmıştı anlayamamıştım. Mucizeler başlamıştı…

İkimiz de kederliydik. Daha önceleri bir şeyden yaralanmış sokak köpekleri gibi ürkek, korkak ve tedirgindik.

İkimiz de aynı denizin ayrı kıyılarında bir banka oturmuş, gözlerimiz nemli, uzaklara dikmiş bakarken tanıştık. Ama görmedik birbirimizi…

Ben bu kıyıdan fısıldadım, o diğer kıyıda duydu beni…

İlk o dağıttı kederi. Ben ne zaman bir hüzünlü, tedirgin kelime fısıldasam, susturur, kızar, kavga çıkarır, delirirdi.

Sonra bir dalga geldi beni aldı. O'na doğru aktım. Nefessiz kaldım. Hiçbir yere tutunamıyordum.

Bir baktım, dizlerinin dibindeydim. Sade duru bir güzelliği vardı. Kulaklarının arkasına kıstırılmış saçları, hiçbir şey sürülmemiş kirpikleri, sıcacık gülümsemesi,  her renkten gözleri bana bakıyordu. O kadar güzeldi ki bu çirkin dünyada eğreti gibi duruyordu.

Gözlerinin ardında ki görüntü beni yaralıyordu. Sanki parmağımla dokunsam bir toz bulutuna dönüşecek gibiydi. O kadar hassas o kadar kırılgan…

Ağlamanın sadece gözyaşı akıtarak gerçekleşmediğini ben ilk o'nda gördüm ilk o'nda anladım. Ve bütün yıkılmışlığına rağmen, bütün duygularına hükmedecek kadar güçlü ve gururluydu.

Ona karşı içimde sonsuza kadar mutlu etme isteği vardı. Hiç yaşamamış gibiydi. Ya da hak ettiği yaşam bu değildi.

Kapılıp gitmiştim, konuşmasına, bakmasına, sesine, cümlelerine, kelimelerine… İçimden şehveti bir arzu değil de onu cam fanusun içinde bir kadifenin üstüne yerleştirip yanıma alıp, ihtiyaç duyduğumda, bana her şeyi unutturan gözlerine bakayım, sesini duyayım, onunla oynayayım, yeter gibi geliyordu. Gözümün önünden, dizimin dibinden ayırmak istemiyordum. Sanki bir an bıraksam, trafik algısı olmayan küçük bir kız çocuğu gibi vızır vızır işleyen caddeye fırlayacak gibiydi.

Olan oldu…

Bir an da elimden sıyrıldı…