Kaybettim kendimi

kaybettim kendimi,
zaman içerisinde yanılgılar,kaygılar ve de yanlışlar yakamdan hiç inmedi.düğümlenmiş sözcükler boğazıma ilmek ilmek yapışırken,aldığım nefesin zehir olduğunu,bedenimde hücre hücre çoğaldığını görüyordum.beynime yapışan girdaptan kurtulamayacağımı,batan bir güneş gibi kendimi karanlığa mahkum görüyordum hep.
kanlı,bıçaklı cellad ardımda sürüklerken beni hayata.delik deşik yalnızlıkla örseliyordum sol yanımı.kapalı kapılar ardında anahtarı saklanmıştı,kaderimin.şifresini çözemiyordum,düşüncelerimin.gizlilik bağından yoksun,onca sır deşifre ediyordu beni.insanları yapmacık tavırlara itiyordu.bu da beni farklı bir başkalaşım içerisine,olmadık bir kıyametten ötürü intiharın eşiğine sürüklüyordu.zararın neresinden dönersen kar misali,hayatın döngüsünden hep dönemeçlere,değişikliklere bıraktım kendimi.her değişimin sonunda felaketin olacağını kestiremiyordu insan.uçurum kenarından her dönüşümde,yobaz hayatın karantinasına alınıyordum.ölümcül düşünceler sergiliyordu beynim,giderek kendimi zehirliyordum.