Gece yarısını geçeli hayli oldu, pencereden dışarı bakıyorum, çevredeki evlerin bir kaçı hariç ışıkları tamamen sönmüş, gecenin ürkütücü sessizliğini aralıklarla geçen arabaların egzos sesleri, karanlığı ise ; apartmanın köşesindeki elektrik direğinden süzülen ampulun aydınlığı bozuyor...

Karanlığı seyrediyor, sessizliği dinliyor ve düşünüyorum... Son yıllarda çok ama çok kırıcı oldum, nedendir ? Geçmişi düşünüyorum, binlerce arkadaşım oldu, evet evet şaşırtıcı ama  binlerce ... Ama kaç tane dostum oldu ?

O dostlarımı da teker teker kaybediyorum, onlara herhangi bir kötülük yapmıyorum, yaptığım tek şey tartıştığımız eften püften konularda  hırçınlaşmam, kırıcı olmam, haklı olduğumu belli ederken onları ti ye almam, münazara yerine münakaşayı tercih etmem …

Tartışmaları kazansam bile onları kaybediyorum, ne yaparsam yapayım daha da hırçınlaşıyor, kabalaşıyor, aşağılıyor ve kırıyorum, o an için tartışmayı kazanmak ve haklılığımın hazzını yaşarken en kötüsünü yaşıyorum ; daha son cümleler ,  kelimeler tükenmeden onları kaybettiğimin farkına varıyorum...

Ne söyleyeyim diye başta düşünmek yerine niçin söyledim diye sonunda pişman oluyorum” Bu tartışmaların en sonunda hep aynı cümleyi duyuyorum : “… bu söylediklerinde haklılık payı çok büyük ama , üslubun o kadar kötü ki , fikirlerden ziyade tutumun beni çok kırdı, çileden çıktım! Dostluğumuz olmasa ben ona yapacağımı biliyordum….”

Daha ortaokul yıllarında münazaracı kişiliğim ortaya çıkmıştı, Halbuki… İyi münazaracıydım, ikna ediciydim , ama hayat beni zamanla olgunlaştıracağına, sakinleştireceğine  yaşamın en vahşi yönüne doğru sürükleyip duruyor…

Yapmam ve yapmamam gerekenleri aslında biliyorum,

Hiçbir zaman kazanmaya çalışmamalıyım, kabul edilmeyen konu varsa, asla ısrar etmemeliyim,

Bunun yerine şu sihirli cümleleri daha sık kullanmalıyım , sizin yerinizde olsam aynı şeyi hissederdim, sana katılıyorum, tepkinin niçin farklı olduğunu anlıyorum, bu konuyu da  belirttiğin iyi oldu, senin düşüncelerine de katılmamak mümkün değil, bu konuyu bir daha düşünsek, ertelesek belki atladığımız bir şeyler buluruz, ..

Her şeye rağmen karşımdaki itiraza devam ediyorsa, konuyu kapatmalıyım.

Neden mi?

Kazandığım her tartışma,  sonunda  yıllarca emek vererek bir dantel gibi işlediğim dostlarımı, arkadaşlarımı kaybetmeye değmiyor.

Nasılsa bir süre sonra onlara doğru olanı o da görecektir.

Özetle geçte olsa anladım ki ; Kazandığım her münazara (münakaşa diyeyim) sonunda kaybettiğim dostlarım oluyor…