Kelepçeli yaşamlar

Şimdilerde insanlara bakıyorum da eski insanları düşünüyorum.

Bir zamanlar okumadan yazabiliyordu bazıları, çeşitli adlar takarak  efsun, büyü ,sihir, cin çıkarma v.s. Okuma-yazması bile yoktu oysa kendisinin de yazabiliyordu nasıl bir hikmetliyse,  Pek çok insan da  aydınlanma ve sorgulamaya yönelik  her türlü özveriden kaçınırken bu alanda  varını yoğunu gözünü kırpmadan ortaya koyabiliyordu!..

Sevmediği işleri  yapıyordu bazılarımız,  istemediği  kişiler için hem de  sırf büyükleri öyle uygun görüyor diye, bir kaç yıl önce  tanıdığım kuaför bayan ekmeğini kazandığı işinde katettiği zorlu yolu anlattı. İncelmiş  parmakarına hüzünle bakarak  "cezalandırmak istediğinde  oryale sokardı ellerimi! anneme söylediğimde ise; ustandır. iş kolay öğrenilmez diyordu." derken gözlerindeki acıyla karışık gururu izlemiştim.

 şimdi ise  bebeklere bile istemediği bir şeyi yaptıramıyor kimse,

 “Ata erkil toplumduk biz önceleri, şimdi ise evlat erkil toplum olduk” diyordu uzun süre önce televizyonda izlediğim adını anımsayamdığım konuşmacı beyefendi, çevremde gördüklerim bu durumu doğruluyor. Doğruluğunu görüyorum görmeye fakat  dönemimde  yaşananlardan çok mutlu olduğu kazanımları kadar  şikayetleri de olan bir eski genç olarak, şimdiki gençlerin de tüm özgürlük ve söz hakkına sahip oldukları halde mutlu olmadıklarını görüyorum.

Kimi sahip olamadığı bilgiyi satıyor sahte diplomalarla haketmedikleri  koltuklarda endam ediyor,  kimi sahip olduğu asaletin cezasını çekiyor onurlu davrandığı için,  yalandan da yılandan da korktuğundan,  kimi büyük düşleri küçük hayallerle yorumlamaya çalışarak çözüyor hayatındaki düğümleri düşe kalka,   kimileri Allah vergisi yeteneklerini sergileyebilecek alan bulamadığı gibi canından bezdirildi, hayata küstürüldü,  Hz Mevlana’nın  dahi Konya'da  bakırcıların, bakır dövme namelerinden etkilenerek  Semah yaptığı için  hırpalandığını bilmeyen yoktur.  Günümüzde aylarca didinip sahnelen oyunlar birine “kaşın üstünde gözün var.” Dedi diye  izleyici ve salon bulamıyor. Ressamlar,  heykeltraşlar,  yönetmenler,  yazarlar, şairler, karikatüristler  hatta esnaf neyi satıp neyi satmaması gerektiğini, kime  hizmet verip kime vermemesi gerektiğini bilemiyor. Yani  herkes bir şekilde kelepçeli yaşıyor.

Nasıl  bir yol izlemeliyiz ki;  toplum olarak  her yaştan insanı mutlu edebilmenin, ve hayatı herkes için yaşanır kılabilmenin  orta  yolunu bulabilmeliyiz?