Keman çalan benim kızım

Bu yazımda Burcu'nun bir başka arkadaşından bahsedeceğim. Burcu'nun Paris'te eğitime başladığı üçüncü senede hocası Sylvie Gazeau onu bir başka kemancı ile daha eşleştirdi. Bu seferki arkadaşı daha önceki arkadaşı gibi uzaklardan değil, komuşu bir ülkedendi. Loanna Apostolakos Paris'e yerleşmiş Yunanlı bir ailenin Burcu yaşlarında bir kızı idi. Kısa zamanda iyi anlaşan ikili müzikde de aynı uyumu sağlamış ve beraberce güzel konserler vermeye başlamışlardı. İşte tam o günlerde Paris'te Unescoda görev yapan bir Türk öğrencimiz  bir öneri getirdi. İlerki günlerde gerçekleşecek Unesco Genel Kurul Toplantısında Burcu'nun  bir konser vermesı isteniyordu. Bu durumu görüştüğümüz hocası Burcu'nun Loanna ile ikili keman konseri  vermesını önerdi ve ikili için bir konser repertuarı hazırladı. Konser 10 kasım 1999 günü gerçekleşecekti. Türk ve Yunanlı iki genç kemancı 10 Kasım günü Unesco Genel Kurul Toplantısında çalacaktı. Bu konserin anlamı beni çok etkiledi. Ionna'nın ailesi de bu konsere çok ilgi duymuş ve destekliyordu. Loanna'nın annesi hemen fotoğraf makinesini hazırlamış, babası o gün için işinden izin alıp bizim ulaşımımızı sağlayacağını söylemişti. Her iki aile de Paris'te bulunan Türk ve Yunanlı dostlarını bu konserden haberdar etmişti. Kısacası herkes büyük bir sevgi ile bu konseri bekliyordu. Aynı coğrafyadan 17 yaşında iki genç kızın bu müzik beraberliği çevremizdeki herkesi çok etkilemişti. O gün geldi ve çattı. Konser Unesco Genel kurulunun yapıldığı binada büyük girişte gerçekleşecekti. Hep beraber binaya geldiğimizde hepimiz çok heyecanli idik. Loana'nın annesı daha konser başlamadan fotoğraf çekmeye başlamıştı. Daha sonra bu hanımın  Paris'in bir semti olan St. Lazzare'de bir fotoğrafçıda çalıştığını öğrendim.  Konser başlamıştı ve ikili müziklerini harika bir şekilde yorumluyordu. Genel Kurula dünyanın bir çok ülkesinden gelen katılımcılar salona girip çıkarken durup hayranlıkla icra edilen müziği dinliyordu. Bu konseri dinlemek amacı ile gelen Türk ve Yunanlı dostlarımız da ayakta büyük bir zevkle konseri dinliyordu.

Bir ara bir konu için konser sahasından ayrılmam gerekti. Bina içinde yürürken büyük salonda kurulmuş olan bir dev ekran gördüm. Dev ekranda Burcu ve Loanna konseri naklen veriliyordu. Ekranın altında ise Burcu Göker ve Loanna Apostolakos konseri diye devamlı bir alt yazı geçiyordu. Salonda yüzlerce kişi durmuş ve ayakta bu konseri hayranlikla izliyordu. Aralarında bu genç kemancıların ne kadar başarılı olduklarını konuşuyorlardı. Burcu ve Lonna'nın isimlerini okuyan kişiler özellikle Burcu'nun orijinini merak ediyor ve herkes birbirine kim bu harika kemanci diye soruyordu. İşte o anda bu harika kemanci benim kızım diye haykırmamak için dudaklarımı sıkı sıkı kapattım. Duygularım sel olup dudaklarımdan dökülmek istiyordu. Ama kendimi tuttum. Duyduğum büyük gururdan omuzlarımın dikeldiğini ve başımın daha dik durduğunu farkettim. Çevremdeki kimse benim Burcu Göker'in annesi olduğumu bilmiyordu. Herkes orada Burcu ve Ioanna'ya hayrandı. Ben ise  böyle bir evlada sahip olduğum için mutlulukların en büyüğünü yaşıyordum.

Bu duyguyu yani keman çalan benim kızım diye bağırma isteğini daha sonra yüzlerce kez yaşadım. Bazen bir televizyon programını seyrederken, bazen bir dergi kapağında gazetecinin önünde Burcu'yu görmüşken, bazen konser bileti satan bir gişenin önünde bu isteği yaşadım. Ama hiçbir zaman keman çalan benim kızım diye bağırmadım. Yanlız geçtiğimiz yıllarda Eskişehir'de bir konserden sonra yaşlı bir bey yanıma geldi ve böyle bir evlat yetiştirdiğiniz için sizi kutluyorum dedi. Ben beyi tanımıyordum. Ona benim kemancının annesi olduğumu nereden anladınız dıye sorduğumda ancak bir anne evladını böyle ağlayarak dinler diye cevap verdi.  Demek ki duygularımı bir şekilde ele veriyorum.

Şu anda Ioanna Apostolakos Viyana Senfoni Orkestrasında gelecek vadeden çok iyi bir kemancı, Burcu Göker ise  A.B.D  Florida State Unıversitesinde Öğretim üyesi. Aralarında uzun mesafeler olsa da hala görüşüyor ve haberleşiyorlar.