Kendi düşen ağlamaz...

Her ne kadar kendi düşenin ağlamaması önemli görünmese de, eğer o düşüş başkalarına zarar veriyorsa, ağlansa da ağlanmasa da sorun var demektir.

1961 yılının 16 Eylülünde ülkemizde bir Başbakan asıldı; yani 45 yıl önce. Buna sevinenler olduysa da genel bir üzüntü kaynağı olduğunu da biliyoruz. Adnan Menderes'i asanlar sonradan belki de pişman oldular, ama iş işten geçmişti tabii. Bu olayda kimileri yargıyı ve ihtilalcileri suçladı bunu biliyoruz. Menderes'i suçlu bulanlar da vardı ama bana göre Menderes'in suçu Başbakan olduğu halde gücünü hesap edemeyişidir. Bir başbakan ne olursa olsun idam edilmeyi gücü ve iradesiyle önleme erkine sahip olmalıydı. Ben yanılmışım bunu hesap edemedim deme lüksü olmamalı yani... Olmamalıydı ama Menderes maalesef bu lüksünün bedelini canı ile ödedi.

O günün koşulları yok artık böyle şeyler olmaz denebilir. Ama bana kalırsa neyin nereye kadar gideceğini kestirmek çok zordur. Bazen hiç hak etmeden de kötü olaylar yaşanabiliyor. Şili'deki Allende gibi. Allende kadar dürüst, ilerici ve çağdaş olmak bile işe yaramadığına göre iyi düşünmek de yarar var galiba...