kendime bile itiraf edemediğim aşkıma... arkadaşıma

Kendime Bile İtiraf Edemediğim Aşkıma… Arkadaşıma…

Seni sevdiğimi hiçbir zaman söyleyemedim ben. Kendime bile itiraf edemedim. Hep “hoş kızsın”, “çok güzelsin”; “arkadaşımsın”, “kardeşimsin” dedim. Sonra sana hasret kalmaya başladım. Her şeyi anlamaya görmeye başladım. Ne yazık ki “HERŞEYİ”.

O zamanlar lise öğrencisiydik ikimizde. Aynı sınıftaydık. Ben kapıya yakındım, sen ise uçmak için hazırlıklarını tamamlamış bir göçmen kuş gibi camın dibinde. Ben hep sana yaklaşmaya çalıştım, sen de uçmaya. Ne ben sana yaklaşabildim, ne sen uçabildin. Sen hep kaçtın ben ise hep kovaladım. Ama asla sevmedim seni, sen benim arkadaşımdın…

O zamanlar hep yanımdaydın. Alışmıştım sana. Seni özleyeceğime hiç inanmamıştım. Bir gün uzaklara gidip seninle aynı havayı koklayamayacağım aklıma gelmemişti hiç. Benim olmayacağını düşünmemiştim hiç. Gözlerini göremeyeceğimi, yüzüne bakamayacağımı, beden eğitimi derslerinin biteceğini, geometri hocasının evetlerini duymayacağımı, tuvalette gizli gizli sigara içmeyeceğimi… Hayal etmemiştim hiç. İki senede o kadar çok alışmıştım ki her şeye seni arkadaşlar olarak görmekten vazgeçeceğimi, seni sevdiğimi kendime itiraf edebileceğimi fark etmemiştim hiç.

O zamanlar kıskanç değildim. Seni hiç kıskanmadım. Sadece sen eski ve yeni sevgililerinden bahsederken tesadüfen kalbim sıkışıyordu. Tamamen tesadüftü ki tam da o anlarda canım sıkılıp gözlerim doluyordu. Yoksa neden arkadaşımın mutluluğu beni mutlu etmesin. Değil mi? Sanırım bu da kendime itiraf edemediğim saçmalıklardan birisi. Seni deliler gibi kıskanıyordum. Sıra arkadaşını da çok kıskanıyordum, çünkü yerimde oturuyordu aslında. Bir de sırayı kıskanıyordum, tokanı kıskanıyordum, çantanı ve ayakkabılarını da. Seni senden kıskanıyordum aslında… Ama ben o zamanlar kıskanç değildim, kendime itiraf edememiştim veya.

O zamanlar sana aşık değildim. Arkadaşım olarak çok seviyordum sadece. Seninle yürümek hoşuma gidiyordu. Aynı otobüse binmeyi seviyordum. Hani o eve yürüdüğümüz gün var ya. Kaldırıma oturup konuştuğumuz gün. Hayatımda yaşadığım en mutlu gün var ya. İşte o zaman da sana aşık değildim. Hani sen “Sevdiğini söyleyemiyorsun!” demiştin. Ben de “Sevsem söylerim” demiştim. Yalan yok, sevseydim söylerdim. Kimi kandırıyorum ki. Seviyordum. Deliler gibi seviyordum. Sadece kendime itiraf edemiyordum. Sadece sana söylemeye cesaret edemiyordum. Sadece korkuyordum. (Bunun sebebini asla sorma.)

Şimdilerde anlıyorum her şeyi. Sadece bir lise öğrencisi olmadığımız, hep yanımda olmadığını, kıskandığımı, aşık olduğumu… Şimdilerde anlıyorum sensizliğin ne demek olduğunu. Her şeyi anlıyorum artık. İmkansız olduğunu. Dönüşün olmadığını. Ve arkadaşım seviyorum seni. Hem de deliler gibi. Ama asla bir beklentim yok, olmayacak. Belki de böyle daha güzel olacak ;)

Beni affet
Kaybetmek için çok erken
Sevmek için de çok geç
Beni affet…




..::Mr.GuneS::..