Kendini değerli hissetme yollarından biridir; dertlere bağımlı olmak

Diyorsun ki;
Ben bu dünyada en çok hakkı yenmişim insanım...
İhaneti de gördüm,
Terk edilmişliği de yaşadım...
İyi niyetimden herkes yararlandı...
Saf kalpliyim ben, gelen geçen vurdu...
Derdim dağlardan büyük...
Derdim vs vs vs...
Derdim vb vb vb...
Benim derdim diğer insanların derdini döver...

Diyorum ki;
Ne mutlu sana be kardeşim!
Ne mutlu sana ki bir dert bırakmışlar sana...
O dertlerin olmasaydı nasıl yaşardın sen?
Elinize kolunuza sağlık demen gerek bence,
Hayırla anman, dua etmen lazım bu kişileri...

Niye mi böyle diyorum?
Seni bu dertler bağlıyor yaşama anlasana!
Eline yaşamın boyunca sana yetecek kadar dert,
sana kendini kıymetli hissettiren anılar bırakmışlar!
Çünkü Sen bu dertlerinle kıymetlisin beyninde...
Üstelik tüm hazinen de bu...
Derdin olmasa ne yapardın sen bir düşün?
Konuşacak neyin olurdu?
İnsanlarla paylaşacak neyin varki başka?
Senin kendi kafandaki değerin, dertlerin kadar!
Yeniden başlamak mı?
Yaşama sevinci mi?
Güldürme kardeşim beni...
Tek akıllı sözün se
''Bunlar olmasaydı da görecektiniz beni'' yalanın.

Oysa ki;
Derleyip toparlamak lazım anıları...
Kaldırabilmek lazım yaşanmışlıkları bir kenarlara...
Tamam unutulmaz eyvallah;
Ancak çeyiz sandığı değil ki bunlar;
Hergün kendine ve insanlara gösterilip durulacak,
Beğenilere sunulacak...
Size ait dehlizlerde durmalı sandıklar...

Yeni sofra kurmak için,
Eski sofrayı kaldırmak şart!
Kime mi bu sözlerim?
Sahi kime sizce?