Kendinle kendin olmak gerek

Her dem tutar dilimde, nameleri dudağımın üstünde bağ kurar. Ruhumun içini kemiren bir kaç düşüncenin beni alıp götürdüğü yere doğru seyr haldeyim. Beklemediğim bir kaç düşüncenin yarattığı şaşkınlığımı gizleyemedim.

Sadece ben kendime bıraktığım yerde kendimle beraber bekliyorum.
Dargınım yalan sözlere.
Yorgunum çektiğim çilelere.
Bıkmışım iki yüzlü yüzlere.
Solugum merhamet göremediğim erdemsizlerde
Ben benimde de karşımda duran kimdir bir türlü bilmiyorum
Hayata dair her şey bittigim yerde saklı duracaktır
Ben biliyorum dünyanın bir yerinde bir çivi çıkmış olacaktır ki o çiviyi yerleştirmeye çalışanlarda çivinin ezimiyetine uğramadan hayattan bir anlam alamıyorlar.

Durmuş bir canın canından çıkartacağı bir kaç cümlesiyle yarasına melhem olduğunu zannetse de ben biliyorum ki her çıkan çivi bir yerde yüreğime saplanmadan paslanmıştır.
Durgunlugumu beni bitiren hayata,
şaşkınlığımı bir kaç görünmemiş sahtekarlığın yüzünde
heybetimin içinde gizli kalmış yanını olmadık yerde olmadık anda dışarıya çıkartanlarda çıkartmayacagım.
Ey hayat, sen sesime ses veremezsin demiyorum
gözlerim beni görmeden geçemezsin de demiyorum
ellerim mahkum oldugum anda cellatımda da olmazsın demiyorum
ama diyorum ki yüregim benim cellatımın cellatı olacaktır.

Meydanı meydan da at koşturmaya aday olanlara bırakıyorum.
Er meydanda yiğitlik olmaz meydansız yerde at koşturulamaz