Kene edep yerime yapışır.

Gezi yazıları yazıyorum bazen, sanırım biraz uzatıyorum.

Giden var, gidemeyen var.

Utanmadan kalamar, karides muhabbeti de yapıyorum

Yiyen var yiyemeyen var.

Millet uyuz oluyor.

Geçenlerde bir dahi ( Mecaz anlamda kullanılmıştır.). Gündemi takip etmemekle, olup bitenle ilgilenmemekle suçladı beni.

Konuşması bitince şaşırdım biraz.

“Ben mi?” diye sordum

“Evet, sen” dedi

“Gündem beni takip etsin hocam” diye konuya esprili bir yaklaşımda bulunayım dedim.

Yemedi.

“Yersen” deyip yanından ayrılmakta işime gelmedi.

Yaklaşık bir buçuk saat boyunca o anlattı, ben dinledim.

Konuşmalarından aklımda bir şey kaldı mı? Hayır.

Anlattıkları bir kulağımdan girip diğerinden çıktı mı?

Evet, aynen öyle oldu.

Neden?
Kulaklar çok büyük.

Hoca gitti. Ben arpa tarlasını ne zaman çiğnediğini düşünüyorum.

Bu kene muhabbeti çıktığından beri tarlaya, bağa bahçeye gittiğim de,

Doğuştan da şansım yok ya benim.

Kene gelir benim edep yerime yapışır.

Bir fıkra var ya öyle;

Adamın bir tanesi amansız hastalığa yakalanmış.

Hangi doktora gitse teşhis aynı;

“Cinsel organınızın kesilmesi gerekiyor.”

Dünyada gezmediği doktor kalmamış.

En son bizim doktorlardan bir tanesini ısrarla tavsiye etmişler.

Hasta ofisin kapısını çalmış. İçeri girmiş, derdini anlatmaya başlamış.

— Doktor bey gezmediğim ülke, çalmadığım kapı kalmadı. En son size geldim bir bakın bakalım kurtarabilecek misiniz?

Doktor bakmış bakmış

—Öksürür müsünüz?

Adam öksürmüş

Doktor adamdan bir daha öksürmesini rica etmiş.

Adam bir daha öksürmüş

“Hımmm” demiş Doktor

—Kesmeye gerek yok, bakın kendi düştü işte.

Benimkisi o hesap

Artık yazılarımda genel istek üzerine mesaj da veriyorum ya!

Yavaş atın tekmesi, aksayanın sekmesi sert olur.