Keşke

Bazen hayat o kadar anlamasız, nefret edilir, çekilmez bir hale gelirki insan dogdugundan pişman, ama öyle bir zaman olurki keşke bu zaman da olmasam bir beş sene önce olsaydım der.
Her sonuçta oldugu gibi keşke.
Çok nadirdir insanın hep böyle olsunu.
Bazende hatırlamıyacak kadar eskidir.
Uzunu kısası, eğrisi doğrusu ömür geçiyor gidiyor, anlamıyorsun bile, bakmışşın nerdeyim nerelere geldim?
Hayatı bu denli çekilmez vede vazgeçilmez kılan nedir? Nedir herşeye ragmen gülümseme gayreti insanın?
En acılı zamanında bile, bıktıgın zaman olur alıp başını gitmen gerektiğini düşündün, ayit degilsindir buralara, ruhun kapalı, özgür olması gerek, kuş gibi.
Tutamayacak kadar kıpır kıpır.
Bakamayacak kadar parlak, ruhun özgür olacak.
İşte o an gelir bakarsın yine aynı yerindesindir yine hapis, yine daralan ruhunla baş başa.
Her bitmesi gereken gibi sonu geldiginde hayatın işte o zaman anlasın hayat denen zaman kaybının degerini.
İşte o zaman kaybını en az yaşadıysan ne mutlu, fakat birde dediğin keşkeler vardır, asıl en kötüsü keşkeler, içini yemiştir senin kanser gibi, yavaş yavaş zehirlemistir seni.
Ve son gelir sen istesende istemesende .