Kim bu çocuklar?

Biraz umut arar gibi bakan zeytin gözler ve hayatın zorbalıklarına ağzı mühür dili taş bir sima...
Silik bakışlar, geçmişten uzak, geleceğe karanlık...
Ürkekliğin suratdaki en anlamlı şekli; Rabia...
Eller kir içinde, yüreğine aklar düşmüş.
Kimbilir kaç yüzyıldır taranmamış koklanmaya hasret o kirli saçlar...
Ne kadar zavallı bakar gözlerine hapsolmuş o küçük yaşamın zorlukları,
Neden dalgın gözlerin Rabia? Neden gülmezsin?
O çay karası gözler neleri düşünür de konuşamaz? Ömür mü yordu seni o kısacık 8 yaşında?
Anneni mi yitirdin Rabia azgın bir suyun o hırçın, o acımasız, o zalim kollarında?
Neden gülmez altın sarısı o aydınlık yüzün?Suratındaki izler yaşama mı isyan ediyor dogrusu bu ya yaşayamamaya mı?

Baban gelmedi mi işten? Komşunun çocugu bi kere binmen iiçin bisikletini mi vermedi yoksa?
Masalların mı tükendi çocuk dalgın bakışlarının sabitliginde...En son hangi masalı dinledin annenin o yanık söyleminden. Kulakların aşina mıdır o yanık türkülere? En son ne zaman içtin anneninki kadar yavan, ılık bir süt?
Ellerini kavuşturup da ağlatmak mı istersin bizleri; biraz güler misin Rabia?

O bizden biri...Her gün kaç tane Rabia görüyorsunuz sokaklarda boynu bükük?Ya da her gün kaç tanesini kovuyorsunuz yanınızdan acımasızca.O bizden biri...Yunus, Ayşe, Mehmet ve daha niceleri...Onlar bizden biri...
İsimleri sık sık gazete manşetlerinde büyük puntolarla yazılıyor: "KİMSESİZ" diye...

O bizden biri...Onun adı Rabia ve ona uzanacak umut dolu elleri bekliyor şimdi...

Tuğba ÇARDAKKAYA