Kim ne derse desin diyemeyiz, başkalarının hakkımızdaki düşünceleri önemlidir

Değerlendirmelere açık olmamız gerektiğini söyledik. Sorun hakkımızda konuşanlar değil, herkes her şeyi söyler/söylesin, sorun bütün bunlara karşı ortaya koyduğumuz duruşumuz.

Başkalarının düşüncelerini, bizim için söylediklerini dikkate almalıyız. Bir kere her şeyden önce insanlar bizim için ne düşünüyorlar bilmeliyiz.

Bunu hayatımızı buna göre kurmak için yapmıyoruz; çevremizde nasıl algılanıyoruz/nasıl görülüyoruz, onun için.

Çünkü insan kendisini takip edemiyor. Sonra, diğer insanlar biraz yaşamımızın malzemesi; onlarla yaşıyoruz. Hakkımızda ne düşündüklerini bileceğiz ki ona göre yaklaşalım.

Aslında çevremizdeki insanların hakkımızdaki düşünceleri bu anlamda önemli. Yoksa onların dediklerini yapacak, onlar istemiyor diye isteklerimizden vazgeçecek değiliz.

Yaşamımızda söylediğimiz/yaptığımız her şeyin onaylanması gerekiyor. Biz kendimiz onaylayamıyoruz, mühür bizde değil; çünkü insan kendisini göremez.

Birlikte yaşamayacağımız kimselerin (bizi çok iyi tanısalar bile) hakkımızdaki düşünceleri önemli değildir. Doğru iletişim kurmak için çevremizdekilerin görüş ve değerlendirmelerine ihtiyacımız var.

Birlikte yaşamanın gereği olarak böyle. Beni tanısın, eleştirsin, yorum yapsın ve bütün bunları göz önünde bulundurarak benimle iletişim kursun; elbette ben de öyle.

Söyledikleri yanlış da olabilir, kendimi savunup doğru ifade ederim. Ya da tepki gösterir kabul etmediğimi bildiririm.

Herkes her şeyi söyleyecek, ben de; “Ağzı olan konuşur” diyeceğim, hadi ya! Tek tek her konuşanla hesaplaşır söylenilenleri bir bir ortaya dökerim. Bunlar iddiadır, kale almam diye bir şey yok; kendimi savunurum.

Senin hakkında kimden referans alacağız? Elbette birlikte yaşadığın kimselerden. Tanımıyorsak değerin de olmaz.

Çok fazla dillendirilen “Başkalarının ne dediği umurumda değil” lafı hikâyedir. Umurunda olur ama yine bildiğini yaparsın, o ayrı.