Kim umursar o yalancı sevdanı!

Bir posta trenine bindirmiştim seni,
Emekleye emekleye uzaklaşan...
Ah, seni alan o posta treni;
Nasıl da dönemedi! ...

Gece tükenmişti,
Şafak söker gibiydi...
Bir sır olup gitmişti;
Yüreğimdeki itiraflar,
Bin bir umudun yeşerdiği...

Yitip gitmişti oysa ki,
Bir posta treniyle umutlarım,
Bir posta treniyle yarınlarım...
Terk edip gitmişti,
Bir posta treniyle sevdalım...

Sesi duyulmuyordu artık,
Cüssesi de küçülmüştü vagonların...
Çok geçti artık,
Bağırsam da duyulmazdı çığlıklarım...

Hasreti bir oyun sandın,
Ayrılığa sevdalandın,
Aldandın...
Tertemiz duygularımla oynadın,
Ahlandın...
Tıpkı o posta treni gibi;
Nasıl da üzerine çöküverdi,
Her zaman delip geçtiği,
O dağ tüneli! ..

Yaşayamazsın artık;
O eski sevinçleri, sevişmeleri...
Acılar saracak yüreğin,
Geçit vermez artık;
Hiçbir sevdaya,
Hiçbir delikanlıya...
Çöküp giden o dağ tüneli gibi;
Nasıl da kaldı bir başına,
Kim umursar şimdi o dağ tünelini,
İşe yaramaz enkaz yığınını...

Gör işte yarınını!
Kim umursar artık seni,
O yalancı sevdanı...

Benokyanus Yücel Terkanlıoğlu