Kimse hiçbir zaman ben olamıyor

Daha küçücüktüm…

Elimi tuttular annemle babam
Sonra diğerleri

İlk yaşıma ne kadar da mutlu girdim daha sonra 2 ve 3..

Böyle devam ederken hayat denen şey çıktı karşıma

Ne yapmalıyım ne yapmalıydım..

Düştüm ve kalktım
Yürüdüm ve koştum

Durmadan…

Derken okullar ve iş hayatına giriş…

Sanki ilk emekleme zamanıma geri dönmüştüm..

Ne kadar da farklı bu insan tipleri

Hepsi nasıl bu kadar ayrı yüzlerle karşıma çıkıyor…

Hayatın ....

Belki de göreve insanları bana işlemekle başladı….

O kadar derin işledi ki içime
Olamaz

Kesinlikle böyle yapamaz dediklerim
Tek tek

Karşıladılar beni yüzleriyle…

Nedeni neydi bu acımasızlığın

Umutlarım yıkılmaya başlamıştı ki

Dur!

Kendini bırakma düştüğün anda kalkmalısın

İnsanlara aldanıp hayata küsme

hayatı yasayınca
Ama bilerek

Hayatı sevince
Ama isteyerek

Yoksa tabiki baş edemezsin….

İnandım ve öyle yaptım

Gerçekten bunu başarmaya başladım

Ne de güzel esti rüzgar yüzüme

Ne de güzel di hayat artık bana

Biliyorum bu uzun sürmeyecek

Ama yine de insanlara artık bi tavrım oldu…

Kimse ben değil ki herkesi ben gibi göreyim….

Kimse arkadaşım değil ki her şeyi mi bildireyim….

Kimse zaten ben olamazdı ki....