Kimsesizler mezarlığı

“Kimine kimsesiz bir şiirdi aşk… “

            Cüneyt Behlül Uz

Kimsesizler.

Adını bile anmak “kimsesizliğin” ardından gelen soğuk ama tatlı, yumuşak ama aynı zamanda sert ve bir o kadar yüreklere merhamet serpen bir rüzgarla değer tenimize. Kulaklarımız adeta acı çeker bu cümleyi duyduğunda. O bile üzülür. Ama vücuda yaydığı bu merhamet dolu enerjiden de mahrum kalmamasını ister. Acı duyar ama aynı anda yaydığı enerjiyle kalplere yumuşaklık, gözlere merhamet bakışları ve en önemlisi de beyne acıma hükmünü verir bu sözcük, enerji.

Kimsesizler mezarlığı burası. “Kimsesizler!”

Mezarlığın girişinde yüzünüze çarpan rüzgar bile adeta kimsesiz, buraya hapsolmuş sanki. Yağmurun etkisiyle üşütmüş bu rüzgar biraz, sarıp sarmalayanı yok. Soğuk. Mezarlığın girişinde ki çeşmeden bir plastik şişeye su dolduruyorum. Sonra rüzgara dik dik yürüyorum. Kafamı kaldırıp, beremi çıkarıp, rüzgarın saçlarımı açmasına izin veriyorum. Onlarla dans etmesine izin veriyorum.

Arkadaş getirdim ben onlara! Geçici de olsa; mutluluk ne güzel!

Toprağın içindekilere bakıyorum, sonra mezar taşında yazanlara bakıyorum.

Siyah İnci

1998- 2001

Ölüm yeri: İstanbul

Başka hiç bir şey yok. “Ruhuna Fatiha” bile!  Taşta yazan isme şaşkınım doğrusu. Ama sonra kendime kızıyorum böyle düşündüğüm için. Burası kimsesizler adı üstünde. Sahipsizler! Burası benim gibi annesinin kim olduğu belli olmayanların yeri! babası belli olmayanlar, kardeşi belli olmayanlar, hayatı belli olmayanlar, isimleri olmayanların yeri… Ben’im burası.

Geleceğim.

Geçmişim.

Yaşamım.

Kardeşim.

Annem.

Babam.

Burası benim! Yakın geleceğim! Kalbim’in sevgilisi, beynimin hükümlerinin son bulacağı yer. Ben burasıyım!