Kimsesizleşmişti

Kimsesizleşmişti...

Hep birilerine hesap vermişti,

Kaçmak için uğraştıkça,

Yukarı dediler.

Çık dediler.

Gel dediler.

Ve hep onlar dediler…

Bir kez olsun,

Kendisine sordu;

Neden?

Ve kim için?

Niye?

Kendisinde kimsesizleşmişti…

Hiç düşünmesine,

Fırsat vermemişlerdi.

Sokağın penceresi,

Denizin martısı,

Renklerin sarısı,

Olmazsa olmazları,

Durdu ve başını kaldırdı.

Bulutlar duman renkli.

Ağaçlar yapraksız.

Sular tatsız.

İnsanlar somurtkan.

Geldi bir an…

Bir kez olsun,

Kendisine sordu;

Neden?

Ve kim için?

Niye?

Kendisinde kimsesizleşmişti…

E.Ruhi YALÇIN