Kırık türkü...

Mersinde… Bir otobüs durağında tramvay bekliyorum. Bazı sabahlar, kuşlarla bekliyorum. Pozcu tramvayı kaçta geçer diye soruyorum. Karanlık uykuları kaçıyor, birkaç adım geri sıçrıyor insanlar. Dudağımın kenarından hınzır bir gülüş, aklımı ufalayıp çimenlere veriyorum…

Pozcu tramvayının o durağa gelmesine henüz 14 yıl, 1 mevsim, 2 ay, 8 gün ve 6/5 saat var. Bu yüzden heyecanla bekliyorum…

Yıllar önceydi… Ankaraydan bindiğim bir tramvay, çuf çuf geçiyor şakaklarımdan. Buğulu kapıları, içimde yüzün olan göz kapaklarımı açıyor. Kim bilir… Kaç bozuk yıl geçti şimdi aradan. Kapıları sana açılan tramvayları çok özlüyorum…

Ürkek sokak köpekleriyle oynaşıyoruz. Issız kederlerine gülüşümden veriyorum. Gülüşün bende kalmış… Hiiiiçç! Haz etmediğim şu hayata gülümsüyorum.

Giderken… Uzaklara bakarmış insanlar. Gidişin bende kalmış, ufka doğru ba-ka-mı-yo- rum… Çivisi oldum bu kentin, hiçbir yere kıpırdayamıyorum…

Emek verdim sevda aldım, payıma aşkı kattım... Ey! Aşkı, ekmeği, zamanı ve güveni uçurumdan atan hayat, sevdayı sattın da…