Kırlangıçlardan yoksun kalacak

Sessizlik ölü odalar 
Sıra sıra gölgenin kokusu
Geçmişin kokusu umutsuz
Terkedilmişliğin kokusu
Kapı pervazlarındaki

Ölü masallar 
Eskiyle yeni içiçe 
Yakılarak işlenmiş 
Aynanın çerçevesinde

Ne hüzün yaşadığın 
Ne yerdeki sadelik 
Dönüşü olmayacak
Ne de sabah ki gülümseyişin

Ölüm düşüncesidir sonunda
İnsanı yaşama bağlayan 
Gece yıkıcı kış biraz yabanıl

Saçların sevinç yüklü 
Kara gözlerini 
Dünyanın son imgesi gibi
İçimde taşıyorum

Yüreğimi derinden ısıtıyor
Boyun eğmeyen ruhun
O acılı yaşama tutkun
Biliyorum kırlangıçların göçüyle 
Yüreğim sıkışacak yine

Bir düşünceyle çatılar üzerindeki 
Esmer serçe yalnızlığım 
Kırlangıçlardan yoksun kalacak 
Günlerimse sensiz son bulacak

Mehmet Özgür Ersan