Kişinin kendisiyle ve toplumla barışması

Doğuyorsun... Çıplaksın... Bir bedenle birlikte büyüyen ruhun var... Birlikte yaşıyorsunuz, yaşlanıyorsunuz...
Bazen birisi öne fırlıyor, öteki frenliyor... Bazen de öteki kucaklıyor, sırtında taşıyor geride kalanı... 

Ben çıplak bedeni ve ruhu severim... Çıplak olacak bana karşı... Eksik- gedik, şekil- şemal, kadın- erkek fark etmez... Suçlu-masum, mağdur-gaddar fark etmez… İyi- kötü diye yargılarsam namerdim... Yeter ki yanımda maskeleri olmasın yüzünde... Yılan gibi sokmasın beni... Ben bileyim ne olduğunu ve ne istediğini benden... 

O da bilsin bende olanı... Yanlış anlamayın en başta kendimdir çıplak görmek istediğim kişi...
Çok seviyor bana oyunlar oynamayı... O yüzden bu dileğim. 

Çıplaklığı severim ben... Hijyen olmalı ama... Kirletilmemiş, saptırılmamış, kodlanmamış olmalı...
Dağları yerinden oynatacak kadar güvenmeli kendine... Ruhu insan, bedeni o ruhun emrinde ve güçlü...
O ruh ki bedenin istemlerine uyan... İnsan yani... O beden ki ruhunun istemlerini yerine getiren...
Getirmese de çok önemli değil... Karşı duruş yerine, emre itaat etmeye davranan... Güç uyum yani... Tek parmağıyla öykü yazan Alper üstad'a selam yani... 

Çıplak olacak yanımdaki insan... Başkalarına kapalı, ruhu peçeliymiş fark etmez, benim yanımda çıplak olacak... Hak eden yanında ben çıplağım zaten... Örtünmek korunmanın, savunmanın adı değil mi zaten? Sevgiden korur mu insan kendini? Heleki kendisinden... Yılanın sevdiği yılandır! Çocukları yılan olacaktır! Yılan kendine de kızmaz yılanım diye! 

Sevgi çıplaklık bence... Her kese verilmeyen sevgi, verdiklerine de örtüsüz verilmeli bence... En başta kendine. 

Sorgulamak, yargılamak, yönlendirmek; Bana göre değil bunlar! 

İnsanoğlunun hep yanıldığı nokta bu değil mi zaten; Kapandıkça, kendini kapattıkça sorgulanır, yargılanır...
Çıplak olana, bilinene, yapılacak bir şey yoktur...