Konuşmanın Literatürü

Az konuş filam diyorlar ama neyi ne kadar yapacağımız konusunda bir ölçü olması lazım. Bilim koyacak bu ölçüyü.

Ben de çok konuşuyorum mesela. Konuşurken farkına varıyorum. Susmuyorum çünkü işime geliyor. Birisi sustursun istiyorum ama nezaket diye bir saçmalık var biliyorsunuz!

“Gereksiz konuşmayın lütfen” Lütfen ile hiçbir şeyi çözemezsiniz. Benim gibi efendi bir adama bile işlemez, bu işin kuralı olacak “Kişi saçmalamaya başladığında mikrofon kapatılır, ya da etrafındakiler gider”

Ben düşünerek konuşmayı sevmiyorum çok da saçma bir şey ama saçmalama sorununu az konuşarak çözebiliriz, iki kelimede ne kadar canımız sıkılabilir ki. Konuşma eyleminin mutlaka çözüme kavuşturulması lazım.

Fazla bilgim olmadığı için bir şeyler söyleyemiyorum ama bu konu hakkındaki rahatsızlığımı anlıyorsunuz en azından. Ve ilginçtir en çok da kendimden rahatsızım. Sanki en çok ben konuşuyorum. Diğerlerinin konuşmalarını da sahipleniyorum. Yazıda yine de iyiyim çünkü okuyorum sıkılınca anlıyor düzeltiyor kısaltıyorum. Konuşurken de anlıyorum ama konuştuklarımı düzeltip kısaltmam mümkün değil. Hem zaten ağzımdan alırlar diye öyle acele ediyorum ki yetişmek zor.

Güzel kızlar yakışıklı erkekler konuşsun. Saçmalasalar da başka şeylerle ilgilendiğimiz için farkına varmıyoruz, zaman çabuk geçiyor. Söylediklerini dinlemediğimiz için fazla sıkılmıyoruz!

Konuşmayı bir standarda bağlayalım lütfen! Hızlı konuşanlardan bir şey anlamadığımız için sıkılmıyoruz. Masal anlatanlardan da uyuduğumuz için… Önemli kişilerden önemli konuları dinlerken sıkılıyoruz. Bunlar ya dünyanın en büyük konuşmacısı olsun ya da konuşma dışında ilgimizi çekecek başka şeyleri olsun!