Konyaaltıplajında olta balıkçıları

Kaç zamandır izliyorum.
Konyaaltı plajında oltalarını denize savuranları.

Çakıl taşlarının üzerine tezgâhlarını açmışlar.
Takım çantaları bir tarafta.
Oltaları bir tarafta.
Yemler bir tarafta.
Misinalar bir başka tarafta.
Oltalar kazıklara çakılmış.
Bekliyorlar.
Büyük bir çoğunluğu emekli olan olta balıkçıları.
Ama görmedim balık tutanını.
Akşama kadar bekliyorlar.
Bıkmadan.
Usanmadan.
Büyük bir sabırla.
Zokaya takıyorlar yemi.
Fırlatıyorlar elli, yüz metre.
Ve başlıyorlar beklemeye.
Bir süre sonra çekiyorlar.
Aynı eylem tekrarlanıyor.
Yem takılıyor iğneye.
Ve fırlatılıyor denize.

Her bir emeklinin önünde en az üç olta.
Birini atıyor, diğerini çekiyor.
Birini atıyor.
Öbür taraftakini çekiyor.
Ve bu şekilde bir kısır döngü.
Akşama kadar tek balık yakalayana denk gelmiyorum.
Belki bir istisna oluyor.
Ama genel olarak öyle aman aman balık tutanına denk gelmedim.
Bir iki ben de takıldım.
Lakin baktım olacak gibi değil.
Sabah saatlerinden başlayıp, akşamın geç saatlerine kadar olta başı beklemek akıl kârı değil.
Tam da emekli işi.

O istisna tutanlara denk geldiğim oldu.
Sarı kanat kefal yakalıyorlar hep.
Bir buçuk kilo ila üç kilo arasında değişen ağırlıklara sahip.
Ama öyle yoğunluk söz konusu değil.
Birkaç gün de bir, ancak yakalanıyor.

Akdeniz balık hususunda kısır bir deniz miş?
Bilenler söylüyor.
Ben bilmiyordum böyle olduğunu.
Ve hep merak ederdim, neden Akdeniz de öyle aman aman balık çıkmadığını.
Meğerse suyun sıcaklığı gibi hususlar etki ediyormuş balık yoğunluğuna.
Ve bir de fabirkasyon balık yakalama işi var.
Tirolcular.
Denizi bitirimişler.
Balık yuvalarını bir bir yok ediyorlarmış.
Haliyle balıklar terk ediyormuş yaşadıkları yerleri.

Neyse efendim.
Zor işler bunlar.
Benim pek aklım ermedi bu işe.
Kumar misali bir hastalık işte balık tutmakta.
Aman derim.
Bulaşmayın.
Yoksa yakayı kurtarmak zordur.
Bilesiniz.