Kördüğüm

Böyle şurama bir şey gelmiş, oturmuş.

Göğsümün hemen altında, kalbimin sağında, midemin üzerinde.

Sormadan gelmiş, enikonu yerleşmiş, şöyle bir uğrayıveren misafirlerden değil, anladım temelli gelmiş.

Mutlaka bu kadar ısrarcılığının bir anlamı olmalı.

Nasıl anlatılır bilmem ki “burukluk.. eksiklik.. olduramamışlık.. kırılganlık.. kırgınlık.. uzaklık.. kaygı.. incelik.. hüzün..” hangisi belki de hepsi.

Biraz zihin bulantısı biraz gönül bunaltısı.

Sözcükler havada uçuşuyor, halay çeker gibi yan yana gelip anlamlı cümleler oluşturamıyorlar bir türlü.

Toz şeker gibi dağılmışlar.

Sanki nasıl anlatırsam anlatayım olmayacak, kelimeler cümleler tam anlamıyla yerini bulamayak.

Öyle büyütüyorum içimde, her geçen gün dallanıp budaklanıyor.

Bir yandan köklerinden, gövdesinden ayrılmaya çalışan ince cılız dallar gibi sonsuzluğa uzanıyor, bir yandan da derinlemesine kök salmış.

Söküp atmak mümkün değil.

Bilmiyorum içimdeki bu duygu nedir.

Arada görmezden geliyorum gülüyorum, eğleniyorum.

Ama hemen hatırlatıyor, pıt pıt hissettiriyor kendini, ben buradayım diyor.

En çok da yalnız kaldığımda bana eşlik eden, hayalleri değil hep sevimsiz gerçekleri söyleyen, eksileri gösteren bir dost gibi kemiriyor beni.

Adını bir koysam daha rahat anlaşacağız belki.

İşte bilmiyorum nedir bu duygu bendeki.

Hem her şey hem de hiç birşey gibi..

Bazen iplerini koparıp gider gibi bazen de yerini sevmiş bir çiçek gibi..