Korku ormanı

Korku ormanına terkedildik. Bilinmeyene duyulan, içimizi ürpeten korku duygusuyla kuşatıldık. Bu duyguya karşı güçlü olmak korunmak, bizleri yalnızlaştırdı.

Kendimize sığındık. İçimiz de ne kadar dolu. İsyanlarda. Kuşlarcası hiç kanat çırpmadık, zorluksuz nefes alabilmeyi öğrenemedik ki..*Ormanın kardeşçe yaşamını* hayallerimize sakladık, umutlarla yaşayabilmenin avuntusuna...

Güçlü olmak; vicdanlı, kollayıcı, eşitlikçi, adalet ruhuna sahiplikti. Lakin bir tarafın yanarken hayallerle yaşamak bize yakışır mıydı? Alevlerin sardığı kardeşlerini seyreden ağacın, terk etmeden çığlıklarına renklerine ortak olabilmekti güçlü durmak.

Çünkü biz bir ormandık. Kuşları, sincapları, ayıları, arıları, yağmuru, rüzgarıyla sımsıkı değerlerimize tutunmuş orman. Soğuk iklim kuşağı çöktü üzerimize..

Gözlerimiz yabancılaştı.Yüreklerimiz dondu. Seslerin yükselmediği buz rengine bürünmüş , rüzgarın bile yalamadığı derin uykuya dalan ormadık artık...