korku

Bazen öyle korkarsın ki kaybetmekten, yok saymak istersin aslında varolanı, öylece uzak durursun, yolunu değiştirirsin hiç kesişemesin yollarınız diye. Görmemek için gözlerini kapatırsın, bağırarak şarkı söylemeye başlarsın bastırabilmek için sesini. Öyle ya senin olmayan birşeyi kaybedemezsin ki...
Mutluluk da korkutur bazen, bütün mutluluklar geçici değil midir nasıl olsa. Çizginin dışına çıkmayı gerektirir çünkü büyük mutluluklar ve bir kere çıktın mı çizginin dışına çok zor olur geri dönmesi...
Yaşamak korkutur bazen de (yaşamak derken nefes almaktan bahsetmiyorum) doyasıya yaşabilmek, önceden planlamadan sadece yaşamak istediklerini yaşayabilmek...
Ama ölüme aittir en büyük korku, herkes korkar ölümden. Garip bir varlıktır insanoğlu hem yaşamaktan korkar hem de ölmekten...
Ölümden korkarız zira yaşamı kaybetmek vardır işin içinde, yaşamdan korkarız çünkü ölüm vardır sonunda...
Korkudan bir ağ örmüşüz yaşamlarımıza kendi ellerimizle. Debelenip duruyoruz, korkuyu bekliyoruz sessizce gelip kanımızı emsin diye...
Oysa üstüne üstüne gitmelidir korkunun, sesizce beklemek yerine. Çünkü peşinden gelir sen kaçtıkça, sen küçüldükçe korkular büyür içinde.
Yok olmaya mahkumdur korkular sen varoldukça.

Yapamamak değil, yapmamak korkutmalı insanı

resim: http://www.raysofhealinglight.com/images/fear.gif