Köşe kapmaca

HER KÖŞE BAŞINDA YENi BiR UMUT, YENi BiR AŞK VAR. LAKiN, TÜM KÖŞE BAŞLARINI TUTMUŞLAR.

Küçükken oynadığımız köşe kapmaca diye bir oyun vardı. ufak tefek olmama rağmen çok iyi oynar, bir o köşeye, bir bu köşeye uçarcasına geçişler yapardım. Hasbelkader ortaya geçtiğim de, hemen bir köşeye kapak atardım. bünye hızlı, refleksler kuvvetliydi.

Nasıl olduysa büyüdüm. Gerçek hayatın çocukluk oyunları gibi olmadığını anladım. Çünkü tüm köşe başları tutulmuştu ve ben ortada sıçan gibi, bir o köşeye bir bu köşeye seyirtirken, köşe başı sahipleri gülüyor, tuttukları köşebaşlarından kıpırdamıyorlardı. Arada sırada popoma darbe de almıyor değildim. Daha da bir hoşlarına gidiyordu. Nefessiz kalanlar, katılanlar oldu gülmekten.

Bir köşe başı açılsa tanıdık, yok yok dayı gerekiyordu. Birileri köşe başlarını tutarken, ben hep baktım. Güçlü dediğim refleksler zamanla zayıfladı. Hızlı bünyem ağırlaştı. Sadece üzülmek geldi elimden.... Üzülmek... Hiç köşe başı yokmuş gibi ağlamak...

Sonra... Islak gözlerle bakarken, bir şey farkettim. Bende köşe başı kapacak enerji vardı aslında ama, cesaret yoktu. Güç vardı ama, hareketlenme yoktu. Kendime üzülmekten, kendimi tanımaya fırsatım olmamıştı. Heba ettiğim onca sene sonunda, neler yapabileceğini bilen ama, bunları yapmaktan hala korkar biri olduğumu farkettim. Bu beni daha da üzdü, daha da kalın bir kabuk yarattım. Bir gün kırılacağını bekledim ama, benim tarafımdan değil. Şans denen piyangonun bana güleceğini hayal ederek. İşte o zaman, küçükken hep hayal kurduğumu, bu hayallerin beni mutlu ettiğini ve hayal etmeyi bırakamadığım için, gerçek hayatla, herkesin yolun yarısı dediği yaşta tanıştığımı da, farkettim. Geç olduğunu düşünüyorum şimdi de.

Gene hayallerim var. İşime yaramayan ama, kısa süreli mutluluk garantisi olan.

İsteyene sudan ucuza veririm. Güzel kızlara bir öpücük, delikanlılara dostça bir kelama...