Koşun... Kurşun eritmeye çağırıyorum!

Müzik susmuştu kulaklarımızı şaşkın bırakmıştı. Birazdan kalkıp gitmeliydik zaman kan kaybediyordu. Beyaz çizgiler asfaltın böğründen balgam balgam akıyordu. Çizgiler sanki yüreğimize saplanıyordu. Ellerim ellerinde terliyordu. Düşünce hızında uzaklaşıyorduk dünyadan…

Şirin bir köpek yavrusu ölümü anlatıyordu. Otobanın kıyısında kuru bir kafayla oynarken… Kuyruğu Hamlet’i yazıyordu.

Bende bıraktığın paketin içindeki cigaralar azalıyordu. Her yaktığım cigarada biraz daha kayboluyordun. Son cigarayı yakmayacaktım. Cesetlerimiz sokaklarda çürümeyecekti…

Bütün karanlıklar içimdeydi. Ateşböcekleri üstüme üstüme geliyordu. Biraz aydınlık olsaydı ne vardı. Kelebekler bizi sevseydi….

Kaç gün daha yaşarız Asya?

Ardımızda bıraktığımız yıllar neye yaradı?

45 tane bahar mı devirdim?

Bir 29 tane daha devirsem ve otuzuncu beni devirse…

45 bahardır elde ne var…

30 bahar sonra ne kalır elde…

Gel! Üç gün daha yaşayalım…

Ama kelebekler, pervaneler gibi…

Bütün toprakları karış karış tutuşmuşken orta doğunun…

Cılız kanatlarımızla ateşe koşalım Asya!

Kanatlarımız kısacık periyotlarla yalpa yalpa vurdursun yelini ateşe…