Köylerde bilimin ışığı sönüyor.

Köylerde bilimin ışığı sönüyor Bu öğretmenler gününü de sancılı bir havada geçiriyoruz. Öğretmenler mutlu değil. Anne babalar ve devlet, öğretmenlerden çok şey bekliyor. Çocuklarımızı en iyi şekilde yetiştirmelerini istiyoruz onlardan. Hatta aile olarak yapmamız gerekenleri bile. ‘’Hem bir ana, hem bir baba olmalarını istiyoruz.’’ İstiyoruz ki tüm hayatlarını eğitime, çocuklarımıza adasınlar. İyi de ya öğretmenler..! Onlar ne hissediyor?

Onların çocukları mutlu mu? Öyle görünüyor ki öğretmenler dertli. Geçim sıkıntısı çektiklerini haykırıyorlar. Kendi çocuklarına yeterli olanağı sunamamaktan şikayetçiler. Hizmet verdikleri halkın ve devletin kendileriyle yeterince ilgilenmediğini düşünüyorlar. Sokağa dökülmeye zorlanıyorlar. Seslerini duyurmak istiyorlar... Peki duyan var mı..? Bir de köyler var... ‘’Milletin efendisi’’ köylüler... Işığı sönen köyler. Göç insanları kopardıkça köylerinden, azaldıkça köy nüfusları, köydeki ışıklardan biri söndürüldü haberiniz var mı..? Adına taşımalı sistem dediler. Köyde çocuk azalınca ekonomik değildir diye köy okulları kapatıldı. Köyü, köylüyü aydınlatan üç ışık vardı: <ı>Güneş, ilahi ışık, <ı>bilimin ışığı. Tanrı, güneşi söndürmedi çok şükür. İmamlar, ilahi ışığı sürdürmeye çalışıyor. Gelin görün ki köy öğretmenini sadece köy çocuklarını eğiten kişi zannedenler onu kasabaya, şehre yolladılar. Ufacık bebeleri dolmuşlara, otobüslere doldurup öğretmenin ayağına gönderdiler. Şehir ve kasabalarda değişik amaçlı derneklerin, vakıfların kucağına ittiler. Öğretmenlere de ailelere de kolay geldi bu yöntem. Köye gitmek yerine şehrin nimetlerini seçti öğretmenler.

Gün boyunca kurtulmanın zevkine daldı ana-babalar çocuklarından. Koca koca siyasetçiler, eğitimciler, sözüm ona bilim adamları köydeki bilim ışığını söndürdüler üzerine kül serperek. Bilmediler, öğretmen köylünün ilim yanıdır, sağduyusu, dünyayı gören gözüdür; akıl hocasıdır. ’’İlim ve fenne giden yoludur.’’ Köyleri karanlığa mahkum etti aydın geçinenler, ilerici sanan kendilerini. Gericiliğe bayrak açtığını sananlar çocukları gericiliğin kucağına attılar. Korkulur ki yakında imamları da çekip şehirlere, ekonomik değildir diye köylüleri taşımaya kalkarlar kasaba, şehir camilerine namaz vakitleri. Yılda birkaç ölü için fazladır, ekonomik değildir köyde imam beslemek deyip cenazeleri yollarlar taşıma sistemiyle şehir camilerine... Aymazlığın sınırı yok ki... Çocukken, ben çamura saplanıp debelenirken ilkokul öğretmenimin iskarpinlerinin nasıl olup da kirlenmediğine akıl erdirmeye çalışırdım. Sorduğumda çoğu köy büyüğünün de aynı cevabı aradıkların görmüştüm. Örnekti köy öğretmeni. Karanlıklardan kurtulmanın yolu ilim ve fenden geçtiğine göre sevgili öğretmenlerim ne olur unutmayın köyleri, köy çocuklarını. Başöğretmen Atatürk ve tüm öğretmenleri saygıyla selamlıyor ellerinizden öpüyorum. Arzuladığınız güzelliklerde kutlamak üzere bir daha ki öğretmenler gününü....