Küçük askerim

Her akşam bekler olduk saat 21:30’u çoluk çocuk. Bir heyecanlı bekleyiş, bir buruk acı ya da ne biliyim sevinçli üzüntüyü. Kızım, oturma odasının elektrik düğmesinde eli, ben mutfakta, oğlumda elinde bayrak, ağzında düdüğü ile her akşam aynı saatte biz ve çevre evlerde aynı bekleyiş içinde bir avazda İstiklal Marşımızı söylemeye başlıyoruz zamanı ilerletmeden. Belki ses getirir düşüncesiyle.

Görüyorum ki; her akşam bir ev eksiliyor, ışık yok, ses yok, alkış yok, ruh yok. Böylemi başladınız. Siz her başladığınız işi yarım mı bırakırsınız…… her zaman olduğu gibi. Yılmasanız, usanmasanız olmaz mı. Aman boş ver adam sende yapıyorsunuz biliyorum.

Beş yaşındaki oğlum bile fark etti dün akşam şaşırdım.

- Anne çok kişi vardı önceden neden şimdi yoklar? Dedi demesine ama;

Cevap bekleyen soruya ne derdim çok uzundu değildi belki ya bana bir saat gibi geldi düşünmesi. Ne demeliyim?

- Anne sordum sana hadi ama yok kimse?

- Anne hadi arabayı al gidelim yine Atatürk’ü alıp ta (Bayrağımıza Atatürk diyor)

alkış yapalım, bağırayım ben yine lüffen anne daha çok yüksek söylücem hadi anne ŞEHİTLER ÖLMEZ VATAN BÖLÜNMEZ, KAHROLSUN ……… neydi anne ne dicektim.

Sustum kaldım aldık yine bayraklarımızı, düdüklerimizi her akşamki gibi atladık arabaya. Caddedeki konvoya katıldık. Ben ağladıkça ağlama anne diyen iki göz hep üzerimde.

Meydana geldiğimizde aynı manzara, aynı yüzler ama dünküne nazaran eksilmiş bedenler.

Eve dönüş yolculuğu başladı; uykulu gözlere dönüşmüştü o meraklı bakışlar. Direniyorlardı uyumamak için. Hala ellerinde bayrak, dudak arasında sesi kısılmış düdük mırıltısı vardı. Birden bir sesle irkildim:

- Ya bende askere gidersem anne benim içinde böyle dışarı çıkıp yürürüz, Atatürk yine bende olsun ama, düdük istemem büyürüm o zaman sesim de çok bağırır, ben kendim kendime söylerim anne! Olmaz mı…….

Sadece sustum. Küçücük bir öpücükle uykuya dalmasını seyrettim.

Benim küçük TÜRK ASKERİM.