Küçük bir kızın sevinçleri ve hüzünleri

Bir zamanlar bir kız çocuğu doğdu şehirlerin birinde, dünyaya yeni gelen her bebek gibi ağladı. Eski ve yaşlı insanların dediği gibi oldu, doğduğunda saçaklar ağlıyordu.

Minicik, sıska bir kız çocuğu büyümeye başladı.

Büyürken yalnız kalmayı öğrendi. Kendi kendine oyunlar oynadı ve kendi kendine korkularını yaşadı.

Sevinçleri çok olmamıştı belki hatırlanacak kadar değildi.

En çok hüzünlendiği anları hatırlıyordu.

Küçük bir kızken sevinç duyduğu tek şey ona verilen plastik bebek oldu. Onunla konuşabileceği, onunla dertleşebileceği için ve en çok onunla birlikte yemek yiyebileceği için mutluydu.

Hüzünleri pek çoktu , ama en önemlisi ilk terk edilişi idi. Hem de en çok ihtiyaç duyduğu ve en çok sevdiği varlığın, annesinin onu bırakıp gitmesi. Onun gidişini bir pencereden seyrederken küçücük yüreğine sığamayacak kadar büyük bir acı duydu ve ağlamaya başladı.

Onun ilk yürekten ağlamasıydı bu, doğarken ağladığından farklı.

Alıştı yalnızlığa, yalnız oynamaya ve korkularını yalnız yaşamaya.

Plastik bebeğinden başka en çok sevdiği şey, her zaman gökyüzüne bakınca görebileceği ve gerçek olan ay dedesi ve onunla konuştuklarıydı. O sadece onun sırdaşı değil onu en iyi anlayan oldu. Şanslıydı aslında.

Ama bu kız çocuğu kalabalık evlerde oluşan sevgilere, içten sıcaklıklara ve kalabalık sofralarda yenen yemeklere her zaman özlem duyuyordu, çünkü yalnızlığı sevmiyordu ve hiç sevemedi.

Sevgi dolu sıcacık evlerinde kalabalık aileleri ile birlikte yaşayan ve gülen çocuklardan biri olmak...

Bu kız çocuğunun istediği sadece buydu.