Küçük teşekkürlerimle hayat

Küçük bir insanım ben.

Küçük bir insan olduğumu bildiğim için, küçük küçük eserleri beğenirim, ama hep küçük. Büyüklere boyum yetmez, haddimi bilirim. Büyük eserleri, o büyük insanları seyrederim ancak uzaktan uzağa tam anlayamadan. Nasıl oluyor?!

Küçük şiirleri bulur okurum küçük küçük.

Küçük bir dünyam var benim. İçine işte birkaç insan anca sığıyor. Tıkış tıkış yaşıyoruz, sıkıntı yok. Çünkü bizler küçük insanlarız. Şöyle bir çevreme bakıyorum da, herkes küçük insan, küçük küçük yaşayıp...Farkında değil misiniz, çoğunluk biziz!

Büyük bir insanla bir araya gelemedim ben, hep aramızda bir engel vardı.

Küçük kitapları bulup küçük bir köşede küçük küçük okurum. Küçük dünyama iyi geliyor küçük kitaplar. O büyük, kocaman dünyalar yok benim okuduğum kitaplarda, o küçük sadeliği seviyorum. Büyük sözler büyük geliyor bana, boğulurum.

Büyük bir insan olmak...

Kocaman eserler ortaya koymak ve o büyüklüğün ağırlığı altında ezilen o küçük insanları ve o küçük dünyaları görmek; bu hayat mı be! Bu eserlere büyük dünyalar şart, kocaman insanlar! Bu böyle olmaz, yeni dünyalar bulmalı!

Küçük olduğunu bilmek, bir bakış rahatlatıyor insanı.

Küçük elime küçük kalemimi aldım ve başladım küçük küçük yazmaya, yaş küçüktü, hala o kalem elimde, küçük ve küçük küçük yazmaya devam ediyorum, bir küçük insan olarak, küçük küçük mutluluklarımda.

Küçük teşekkürlerimle hayat.

Ş.Y.