- Kategori
- Şiir
Kül rengi öpüşen zaman

gece ve adam
Şiirin Hikayesi
ben bir düşsel yalnızlıkta büyüttüm seni
kızıla boyarken saçlarını tel tel
gidişlerin ayrılığın ucuna asılı bakıştı ‘'nora''
dönüşleri intikama yemin etmiş ruhların
ben bir düşsel yalnızlıkta büyüttüm seni
kızıla boyarken saçlarını tel tel
gidişlerin ayrılığın ucuna asılı bakıştı ‘'nora''
dönüşleri intikama yemin etmiş ruhların
kül rengi öpüş almış terkine yalnızlığı
tırısa kalkan günsel doğumlar
şehrin dövüşken şafaklarında hiç noktası
gözlerine retina yırtığı imgesi düşer anason yüzlü
döner evrenin başı
/ ters-yüz /yüz-ters
everest küçülür siner çınarın gölgesine
ıslık, türkülerinin ezgisi olur ülkesini kaybeden
okunur ‘’gorki’nin anasına’’ dört kitaptan ayet
yazar, zembereği kırık hayatın sözcesini
toplar tasıtarağı…
atımına kıy[a]madığı mektupların
yayılır yüreğine bulaşan naftalin kokusu
açılır sadukası yalnızlığın
gözlerini unutturmuşken aşk
elleri arkasından bağlı
kulağına nora’nın laneti
çın çın
ve
‘’kıyamet erkeğin gözyaşı’’
kopar yalnız
alev alev cehennem
yahya incik /adana