Kültür yolu yolcularını bekliyor

Bazen zaman dursun ister insan, siyah beyaz bir fotoğraf karesinde. Doğduğu evin avlusunda çocuk sesleri sürsün diye düşünür. Gençliğinin geçtiği samimi sokaklar bozulmasın ister. Birbirine yaslanarak ayakta duran eski çarşı zanaatkârının çekiç sesleri, makine çarklarının arasında kaybolmasın ister.
Akreple yelkovanla arasındaki mesafe açıldıkça, yaşlandıkça insan eskiye duyulan özlem bir o kadar artar. Her seferinde bir düş olarak kalır orta yerde geçmişe ait gönül defterine kararlanan bu arzular.

Yaşayanlar için geçen zamanı geri getirmek mümkün olmasa da, eski mekânlar Gaziantepliler için bir bir geri dönmekte. Gaziantep Büyükşehir Belediyesi’nin özverili çalışması ile ortaya koyduğu “Kültür Yolu Projesi“ geçmişin sıcaklığını günümüze taşıyor şimdilerde.

Kuşbakışı bakıldığında tarih denizinin ortasında bir adayı çağrıştıran Gaziantep kalesinin etrafında asırlarca her kültürden izler taşıyan eserler düne kadar yıkılıp gitmekte idi. Geçmişini o sokaklarda yaşamış Gaziantepliler için bu biraz hüzün kaynağı olmakta idi. Kültür yolu projesi ile bu hüzün Gaziantepliler için gurur kaynağına dönüştü. Kültür Yolu Projesi ile geri dönen geçmiş, şehre gelen yabancıları için ise büyülü hazine.

Gaziantep’te doğmadığım için yabancısı, yıllarca yaşadığım için kendimi yerlisi olarak hissettiğim bu şehrin kültür yoluna düşürmek istedim yolunuzu. Rotamız geçmiş. İlk durağımız ise gölgesine sığındığımız kır kahvesinin bahçesindeki eski bir çınar.

Gaziantep kalesinin ayakucunda yerini almış kır kahvesinin bahçesinde bir kaçak çayla başlıyor yolculuğumuz. Yabancı iseniz ilk başta acı gelebilir çayımız. Çay almayacaksanız yöreye özgü zahter verebiliriz. Yok, kahve tarzı takılmak isterseniz önereceğimiz kahvemiz yine yöreye özgü melengiç.

Yaşlı ağaçların ve taştan yapılmış kır kahvesinin serinliğinde çayımızı yudumlarken kültür yolu haritasına bir göz atıyoruz. Fotoğraf makinelerimizin şarjına dikkat ediyor, kalan pozumuzu gözden geçiriyoruz. Birazdan önümüze çıkacak hazineleri görüntülemek için makinemize çok ihtiyacımız olacak.

Ağzımızda tadı kaçmadan çayların, düşüyoruz kültür yoluna. İçinden eski zaman geçmiş sokaklar çağırıyor kendine bizi.

Naip hamamının sıcaklığında ısınıyoruz. 14 şehit anıtının hüznünde ıslanıyor gözlerimiz. Ötede Ali Nacar Camii selamlıyor bizi. Eski evlerin bakımsız taş yüzleri yenilenmiş, yeni yüzlü eski dostları selamlayarak geçiyoruz aralarından. Eski evlerin sakinleri beton bloklara gitmişler taştan yuvaları bırakıp. Bu güzelim evlerin kimisi şimdilerde butik otel olmuş. Yabancılara geçmişin nostaljisini yaşatıyor. Kimisi müze olmuş geçmişi geleceğe sergiliyor. Kültür yolu ilerledikçe yüzü gülüyor eski camilerin, hanların hamamların, çarşıların, bedestenlerin ve sokakların.

Yol boyunca yan yana dizilmiş dükkânlardan bazen sıcak bir küncünü pide, sarımsaklı lahmacun, cağırtlak ya da kebap kokusu yükseliyor. Hemen yanların da baharatçıların birbirine karışan baharat kokusu eşlik ediyor bu güzelliğe. Almacı pazarının tavanlarından sarkan kurutmalık biberler, patlıcanlar kabaklar rüzgârgülü gibi rüzgâr dokunuşlarında aşktan yana şarkılar mırıldanıyorlar.

Biraz ilerde tarihi çarşıda; bakırcılar, kalaycılar, sedefçiler, elekçiler, demirciler orkestrası eski zaman bestelerini çalıyorlar çekiçleri ile. Yemeniciler çekiç ritmine bırakıp kendilerini dans ediyorlar iğneleri ile deriler üzerinde. Bir düş âleminde dönüyor hala Mevlevi tekkesinin dervişleri. Ara ara, antikacı dükkânındaki eski bir gramofon zamanın çarklarına inat, taş plaktan solu şarkılar söylüyor kültür yolunun yolcularına.

7500 yıl öncesinden başlayan bu kültür yolundan Hititliler, Persler, Kommageneliler, Romalılar, Bizanslılar, Araplar, Osmanlılar gelip geçmişler. Bu yolun ilki olmadığımız gibi son yolcusu da biz değiliz. Onlar gibi bizim içinde akşam oluyor. Açılıyor akreple yelkovan arasındaki mesafe, bizim için yol kısalıyor yolunu Gaziantep’e düşürenlerin ise gidecekleri kültür yolu uzayıp gidiyor…

www.hasanmahir.com