KUMDAN KALELER

       TÜR : DENEME

       KONU : ÖZLEM

              Bir yeniliş öyküsüydü oysa yalnızca , öylesine mağrur... Bir yanılış belki de küllenmiş bir yanış ya da sadece korlanmış bir bakış.. Özlemek diye bir şey vardı ; gönülden yana , birlik hanesinde sevmek deniyordu adına . Kuşun kanadına yazılan alfabeden keyfe keder yere uçan o ilk harf , sonra oradan ceket cebine sığınan bir gözyaşı mendili... Toprağa düşen yaprağın ağaca ayrılığı , yarınlarda büyüyen çocukların gül gibi açılan ellerinde gün gibi aşikar çaresizliği... Ya da ağarırken aynasında bir mavi sabahın asi haykırışlara kavuşan yalnızlıklar gibi son gülüşlerde sezilen . Belki geceleri üç beş serseri yatağı dediğiniz kaldırımların o serin rüzgarlarını üzerinize örterken bahçe kapısının aralığından yanınıza uçuveren göçmen bir çiçek kokusuydu . Boynunuza saramadığınız atkının sıcağından soğuk ve kuytu köşesinde titreyen güvercine sarılmaktı .

             Uykularınızdan uyandıran sessizliğin kahve kokusuna çalan renginde her köşe başında ağaran rüyada sabah olmaktı . Yüzünüzün kaç yerine yamadığınız ayrılıkların o amansız savruluşlarının kalem oynatan çaresizliğinde avunmaktı . Ve bir gün bir umut denizinde çalkalanmak . Martıların dalgaya değişinde güneş olmak . Özlem , umut, ayrılık  bilinen şey hep o aynı masum  çocuk yüzüydü .

             Siz kaç gece , kaç kere , kaç yalnızlıktan yeniden doğup kaç leylim bahar , kaç zamansız yağmurlara aldandınız ? Kaçınız kirpiğinizin gölgesine vuran aydınlıklara , bilmem kaç renkte sevdalı umutlar çizerken hangi güz güncesinin kaç zaman gurbetlerinde sararmış yapraklar gibi göğe açmış kollarını kuru dallı ağaçların başından kaç yanık izi , kaç sızı , kaç yara geçmişti kim bilir ?

              Ve belki de geçildikçe gurbet akşamlarının turuncu enginlerinden bir deniz kıyısından çapasını atan  o gün yüzlü eski sevdaların suyun aynasında bıçaklaşan keskin ay ışığından süzülmüş renkleri gibi ellerinizden kayıp giden kumdan kaleler yaptınız o başta esen kavak yellerinin o ilk gençlik rüzgarlarıyla bir olduğu yıllarda .

              Özlemler hep size o aynı pür ü saf serzenişlerinde seslenirken...!