Lütfen biraz daha saygı

Mesleğim gereği çocuklarla çok içli dışlıyım. Onların konuşmalarında yanlışlık yok, yalan yok, öylesine doğallar ki..

Çocuklar ne yazık ki çocuk olamıyorlar, yaşayamıyorlar dilediğince, yaşatmıyorlar.

Kimden mi bahsediyorum? Anne babalarımızdan. Annelik babalık bize göre öyle kolay ki! Söyleriz biz yapar çocuklar. Oyna deriz oynar, yapma deriz yapmaz, sus deriz susar, otur deriz oturur vb.

Neden yaparlar acaba biz söylediğimiz için mi, doğru olduğunu düşündüğü/ doğru olduğunu bildiği için mi?

Susar, yapmaz ama hep içten içe. “Şimdi susuyorum ama bir gün benim de konuşacağım zaman gelecek” der. Belki sabredemez, bekleyemez o günü, hemen konuşmak ister: İsyan eder, bağırır, söz dinlemez.

Sonra anlamaz anne baba, sorar neden oldu, neden başarısız diye çareler arar. Bilmez ki onlara inat bilerek başarısızlığı istemiştir aslında. O kendince başarmıştır, onun isteği anne babasını üzmek, onların istediğinin aksini yapmaktır gayesi. Ve ulaşmıştır amacına, başarılıdır da.

Bir anne ile konuşuyorum. “Çocuğum başarısız” diyor. Nasıl yani diyorum. Ablası üniversiteyi kazandı, diğer ablası da hazırlanıyor. (muhtemelen o da kazanacak) Bunun –çocuğu- notları düşük. Kaç diyorum: 3, 4 diyor. Geçen yıl hepsi 5’ti diye ekliyor.

Çocuğa soruyorum, belli ki annesinden kokuyor. Kendisini bırakmış bir kenara, annesi için çabalıyor, başaramazsa anneme ne derim korkusu her halinden anlaşılıyor.

Ne olur biraz daha dikkat..

Çocuklarımıza daha saygılı, daha hoşgörülü, onların her halinde destekleyen bir anne baba olalım. Bırakın yere düşsün, sonra kendi kalksın. Ancak yanında sizin olduğunuzu görsün. Bırakın düşük not alsın. Notları almadan, sınava girmeden onlara bin bir kâbus yaşatmayın. Onlara güveninizi, sevginizi hissettirin. Başarılı olmamalarına imkân yok.

Çünkü her başarı nasıl çalışma gerektirirse, başarısızlık da çalışma gerektirir.

Sanırım burada çalışan anne babalar gibi gözüküyor.

Ne dersiniz!