Mahmud Derviş,Filistin'in yiğit,bilge ozanı ...

Mahmud Derviş; sürgünün ve ''Sözcüklerden oluşan bir ülkenin'' ozanı... Filistin Halkı'nın çektiği acıların ve vicdanının aynası... Ortadoğu'nun üzerinde parlayan bir ikon!.. O, Filistin'in yıldızı... Halkının kucakladığı, şanslı dünya ozanlarından biri. O, bugün; övgüye değer bir bilge, siyasi bir kişilik ve evrenselleşmiş, yurtsever bir ozan, bir hak savaşçısı... Daha yaşaması gerekli olan!..

Ancak yorgun yüreği, yarım yüzyıllık bir mücadeleye daha fazla dayanamadı!.. Dünya halklarına yüzlerce şiirini ve felsefesini bırakarak, yeryüzü konukluğunu biraz kısa da olsa bitirdi...

1964 yılında, ''Zeytin Ağacının Yaprakları'' şiir kitabıyla başlayan ve 2008'de, ''Filistin Bilinci'' dergisiyle sürdürülürken sona eren, düşünsel ve yazınsal, etkin bir yaşam...

1941 yılında, Celile'nin bir köyünde, Filistinle kucaklaşan Mahmud Derviş, 1948 Arap-İsrail savaşında , köyünün bombardımanla yok edilmesinin ardından, ailesiyle birlikte köyü El-Berva'yı terk ederek Lübnan dağlarını aştı ve acıları Lübnan'da bir mülteci kampında devam etti!..... Bu El-Berva felaketi, ilerde şiirlerinde yer alacak kadar onu derinden etkilemişti...

Lübnan'da, gidebildiği okul için iki kilometre yürümesi gerekiyordu; şairliği de bu süreçte başladı...İlk şiirlerini yazmıştı bile!... Ve bu şiirlerini okul arkadaşları ve öğretmenleriyle paylaşarak, ilk ününe kavuşmuştu !... Halkının kurtuluşu için kurulan El Ardh (Toprak...) Cephesi'nde, uygun bir çalışma içindeyken, bu cephenin yayın organlarında da şiirlerini, halkıyla paylaşmaya başladı... O artık, direnen Filistin Şiiri'nin bir yıldızıydı... O, İsrail'in halkına uyguladığı insanlık dışı politikalara şiiriyle direnerek, halkının, yapay kurulmuş İsrail Devleti'nin Filistin topraklarının işgaline karşı çıkan , dünyada yankı uyandıran güçlü sesi oldu!...Şiirleri, sesi canlı, acılı, Arap ezgileri olarak bestelenip, dünya insanlarıyla buluştu... İntifada' da ki Filistin'in Ulusal Marşı, ( Neşid el-intifada) onun kaleminden yaratıldı... Yıllar içinde geliştirdiği , otuza yakın dilde, milyonlarca insana ulaşan şiirleri, acı, yokluk çeken, sürekli şiddete maruz kalan halkı ve işgaldeki yalnız ülkesi üzerineydi... Mahmud Derviş, Fadva Tukan ve Kerim-el Kermi (Ebu Selma) ile başlayan ve yüzlerce yıllık, öğretici ve lirik Arap şiir geleneğinin ve sürecinin yerel bir aşaması olan Çağdaş Filistin Şiiri'nin günümüzde devam eden gür bir sesiydi...

İlk olarak 1975 yılında, Sovyet Yazarlar Birliği'nin saygın, ''Lotus Ödülü'' nü kazandı... Sabra ve Şatilla kırımı üzerine yazdığı ''Beyrut Kasidesi'', adlı destansı uzun şiiri, 1984 yılında, ''Lenin Ödülü''yle, onurlandırılmıştı... 2002 yılında da ''Nazım Hikmet Şiir Ödülü''yle onurlandırıldı... Adı 2006 Nobel adayları arasında geçiyordu.

Orta öğrenim sürecinde hep politik yaşamın içine oldu, bu eğitim bitince de, İsrail'deki işçi sınıfının siyasi hareketi içinde yer almaya başladı ve İKP'ye girdi... Yazı ve şiirleri onun birçok kez tutuklanıp, hapse girmesine neden oldu... Ancak o her seferinde daha kuvvetlenmiş olarak, kutsal davasındaki görevini sürdürmeye devam etti!..İsrail işgalindeki Hayfa'da, Al İttihad gazetesi ve Al Cedid dergisinin yöneticiliğini , zor koşullarda sürdürdü... Bu yazı ve şiirlerinden dolayı, aralıklarla içeri alınırken, dışarda da kendisine bir ara ''gece sokağa çıkma yasağı'' bile uygulandı!...En sonunda, 1970 yılında, sürgüne gönderildi!...Bu sürgünün bir kısmını, 1983-1987 yılları arasında Kıbrıs'da, bir kısmını 1988-1995 yılları arasında Paris'de yaşadı. Mahmud Derviş, Kahire'de El-Ahram gazetesinde, gazeteci olarak bir müddet çalıştı. Filistin Araştırma Merkezi'nin yöneticiliğini yaptı...

Biz onu, ülkemizde basılan kitapları; Zeytin Ağacının Yaprakları, Filistin'li Sevgili, Gece'nin Sonu, Uzak Bir Sonbahar'ın Hafif Yağmuru, Celile'de Kuşlar Ölüyor, Düğünler, Uykudan Uyanıyor Sevgilim, Yedinci Deneme ve Beyrut Kasidesi'yle tanıyoruz...

Mahmud Derviş, Filistin Halkı'nın, sürgün, hapis ve ölüm üçgeninde geçen yaşamının bir tanığı ve bunu şiire ve yazıya yansıtan onurlu duruşuydu... O halkını korumaya çalışan, onla bütünleşen ve onun için yaşayan sivri uçlu bir kalem idi... Ve yazdı, yazdı, yazdı... Yorgun yüreği kırılana kadar...

Toprağı nurla dolsun. Ortadoğu halklarının başı sağolsun!...