Makinist baba ve kızları

Sabahları hep altı treni

bilirdik; yatılı okulun acılı sireni

yatağım buz keserdi bozguna uğrardı düşlerim

babamın her gün anama yaptığı fısıltılara

yabancı kalırdım yürürdü yüreğimin içine

incecik sızı sinsice ezilirdi canımın içi

içinde bulunduğum en güzel nimetti bunlar

hasreti ateşlerdi trenler…

cehennem gözlü bir hayat beklerdi beni.

tren garı gibi işleyen evimizin karanlık odaları

fısıltı kokardı ve bizden önce oturan otururdu sofralara

hazin bir yalnızlık sarılırdı boynumuza

yolculuk görünürdü babamın bütün evlatlarına.

sular akardı evimizin yanından gürül gürül

her sabah yıkardım yüzümü

siren sesine benzer tren sesiyle beraber

ne heybetli uyanışlardı, ardından koştur zilleri çalardı

üç çürük zeytin ve bir hasret koyarlardı yanına

yanık bir türkü gibi akardım hasrete bezeli zeytine.

ölen kardeşim, anam, babam ve ben

günleri trenle sayardık .

Trenlere koyardım yalnızlıkla, hasretleri

yine gelir beni bulurlardı dostluğumuz pekişmişti.

tren gözlü bir arkadaşım vardı adı Şahin’de

bu gün de geçecek miydi?

Şahinde’nin makinist babası…

makinist o babanın

bilmem kaç kızı olmuştu bizim okulda.

28.11.2007 Emine Çakır.