Mavi mavi akıyordu

Avucumda, bir canmışçasına debeleniyordu "Aşk"... Yorgun omuzlarını kaldıramıyordu artık ve morarmıştı kolları bacakları... Kanıyordu mavi mavi. Akıyordu ellerimden damla damla... Uykuya dalar gibi, ölüyordu sonra yavaş yavaş...

Ve ben simsiyah gözlerimi üzerine dikmiş düşünmeye başlıyordum. Düşünceler beni sardığında, nefes alacak bir boşluk dahi bırakmadığında; tek isteğimin başımın sertçe yerdeki zemine vurması oluvermesine şaşıyordum...

Aşk, düşecekti yere. Cansız bedeniyle öylece kalacaktı ben gibi aynı sert zemin üzerinde... Mavisi donuklaştı teninden akan kanın. Pişman oldum binlerce kere. Her şey için "geç" olan zamanları bilir misiniz siz? İşte ben, öyle bir zamanın tam da içine yerleşmiştim... Ve başımın o sert zemin üzerine çarpmasını çok istiyordum. Çünkü, nefes bile alamıyordum...