Menderes ve biz..

Cumhuriyet Bayramı resmi tatil nedeniyle mağazamı saat 14 gibi kapatıp otomobilimle gezmeye çıktım..

Taksim, Unkapanı yolu üzerinden Vatan caddesinden geçtim..

Caddede resmi geçitler sona ermiş temizlik yapılıyordu belediye işçileri trefından..

İlk-Orta ve Lise yıllarımdaki bayram kutlamaları süzüldü bir bir gözlerimin önüne..
Trampet çaldığım yıllar..

Bando takımını yönettiğim yıllar..

İlkokul 4. sınıfımda başlayıp, Lise bitimine kadar sadece bir tek Sema'yı severek ve sonuçsuz noktaladığım yıllarımı hatırladım..

Beni daha çok etkileyen duygu, dünyaya merhaba dediğim yılda Adnan Menderes'in idam edilmesiydi..

Başbakanlık döneminde Vatan caddesi yol yapım projesini uygulamaya koyup, inşaat halindeyken muhalefet parti liderlerinin yol yapımının gereksiz bulduklarını ve devlet bütcesini horhorca kullanmakla suçladıklarını duyumsadım adeta..

Yol boyunca çok etkilendim..

Kim bilebilirdi o yıllarda İstanbul nufüsünün bu rakamlara geleceğini ve bayram kutlamalarının Vatan Caddesinde kutlanacağını?

Sosyal Demokrat görüşcülük kişilerin tekelinde olamaz..

Toplumsal bir bakış açısıdır.Toplumsal bir olgudur..

Bireylerin yapmış olduğu hataları de, toplum görüşüne mal edilemez..

İdam edilmeden önce, Adnan Menderes'in eşi İsmet İnönüye giderek "Paşam idam ettirmeyin eşimi ne olur" diye insani bir direnişi gösterdiği halde, siyasi iktidar hırsına yenik düşen İnönü Menderes'in idamını engeleyemedi..

Oysa İsmet İnönü isteseydi idam kararını durdurabilirdi..

Buna ister tarihi yanılgı deyin, ister hırs deyin.. Adı ne olursa olusun sosyal demokratlık değildir..

İşte fotoğrafta gördüğünüz bir dönem'in Başbakanı..

İdam edilmeyip kaderiyle hayatını noktalasaydı, bugün ülke Avrupa standardında bir ülke durumunda olacaktı..

Çok yazık oldu çok..

Keşke Vatan caddesinden geçmeseydi bu gün yolum...