Menekşe kokulu Ankara sokağı

Çiçekleri severim. Hele ilkbahar ayında açanların kokusunu bir başka severim. Ama bir saksıya hapis edilmiş çiçekler de bir başka türlü hüzünlendirir beni. Sanki müebbet mahkûmdur onlar. Zaten kısa olan yaşamları el gözlemekle geçer. Biri gelsin su versin, bir diğeri toprağını havalandırsın. Ne kötüdür el gözlemek; Hayatınız tamamen başkasına bağlıdır, su verirlerse içersiniz, çevirirlerse yüzünüz güne bakar.

Ankara bu kime ne zaman hangi yüzünü göstereceği hiç belli olmaz. Her bir sokak köşesini dönüşte yüreğiniz bir başka atmalı, hem de en delicesine. Bir köşe başında sizi eski bir tanıdık gibi gülerek karşılayan şirin ve yıllara meydan okuyan sokaklara merhaba dersiniz. Başka bir yokuşun sonundaki sokak ise hiçbir yere götürmez sizi; Çünkü orası çıkmaz ‘ dır. Ama yok inatla yokuşu tırmanırsanız, sokağın tam sonunda yine sokak gibi eski bir bakkal dükkânına erer yolunuz. İçerden tanıdık kokular dolar yorgun ciğerlerinize. O koku ciğerlerinizi doldurduktan sonra tüm ruhunuzu sarar. Hatıralarınızdaki bakkaldan istercesine bir şişe gazoz istersiniz bakkaldan.

Yorgun vücudunuz size boş bir kasaya oturmanızı buyurur. Kendinizi hatıraların içine bırakırsınız. Uzaklardan anneniz seslenir, kız kardeşinizin hışım ve telaş içinde sizi araması düşer hatıralarınıza. Sonra bir menekşe kokar. Yâda birinin kokusu size menekşeyi anımsatır. Hangisi olursa olsun yadırgamazsınız çünkü orası “menekşe çıkmazı” ‘dır. Ankara bu huyu suyu hiç belli olmaz.

NOT: <ı>15 Ekim Ankara’ nın Başkent oluşunun yıl dönümü, bu yazımda Tüm Ankara’ lıları kutlar, selam ve saygılarımı sunarım.

<ı>E.Y