Mevlana - Hamdım, Yandım, Piştim!

Mevlana’ya ait bilgileri okumak adeta bir mektep bitirmek gibi benim için. Her sözünde ayrı bir anlam, her sohbetinde binlerce hikaye ve kıssadan hisse.

Sinan Yağmur başta olmak üzere bir çok kitap okudum ona ait. Mesnevi’ye henüz cesaret edemedim. Okuduklarımdan anladığım ise hiç değişmedi; Mevlana felsefesi bu dünyadaki eşsiz huzur. Psikologlar dolup taşar, herkes antidepresanlarla yaşarken elimizin altında öyle güzel bir öğreti var ki, biz sadece okumaya ve anlamaya üşeniyoruz.

Mevlana ve Şems kendi yolunda, dünyevi her şeyden elini eteğini çekmiş iki büyük dost. Allah aşkı ile dolular. Ve dolayısıyla sonsuz huzura sahipler.

Nice güzel özelliğin bir arada toplandığı Mevlana hayatı boyunca bir şey bilmediğini savunanlardan. “Hamdım, yandım, piştim” diyor en sonunda.

Hepimiz için böyle aslında.

Hayat fırınında ham’ız. Türlü sınavlarla yanıyoruz. Ama insanoğlu yaşadıklarından ders almayı pek düşünmediği için pişmesi bir hayli zaman alıyor.

Öyle ki bazılarımız çiğ kalıyor.

Okuduklarımdan anladığım değişmez nokta “iyi insan olmak”.

Bunu başarabilmek.

Mevlana ve Şems dostluklarını kıskanıp haklarında türlü dedikodu çıkaranlara bile öyle affedici davranıyor ki, bugün ufak tefek şeylerden kırıldığım ve hayatımdan çıkardığım insanlar olduğu için ben bile utandım kendimden.

Bir başka konu da Mesnevi’nin neden Farsça yazıldığı!

Mevlana Türk olduğunu o dönem yeterince vurguluyor. Irkçılık duygusuyla değil, milliyetçi yanıyla. Ancak o dönem toplum genel olarak Farsça konuşuyor ve yaygın olarak Farsça kullanılıyor. Mesnevi bu nedenle Farsça yazılıyor.

Mevlana’ya dair anlatılacak çok şey var.

Kendimize yapacağımız en büyük iyilik onu okumak.

Günümüzde artık herkes “ben oldum” kibiriyle ilerlerken “hamdım, yandım, piştim” kelimeleri bu kibirde olanları utandırıyor.

Okumanızı ve araştırmanızı tavsiye ederim.