Mevsim Sonbahar

NE AH ÇEKSEM, NE DE OF ÇEKSEM,

MEVSİMLER, KOŞAR ADIMLARLA,

DÜNYAMIN KAPISINI ÇALIYOR...

Günlerin, haftaları kovalamasına benziyor artık bir yılın geçmesi...

SÜRATİNE, kimse yetişemiyor.

SONBAHAR, açık pencerelerden esen rüzgarıyla, toz, duman ediyor odaları.

Geceleri ise rüzgar, yine nöbette. Bir ıslık tutturuyor aralık kalan pencereden.

Sandalyeler, balkonda bir uçtan, diğer uca sürükleniyor.

Bağ, yemyeşil yapraklarının, kahveye boyanmış tonunda, yorgun ama mutlu...

Kuru yaprakları, sağa, sola savruluyor.

Üzümler toplanmış, uçuşan kuşlar  pek az. Kargalar, tamamen terketmiş, üzümsüz kalan bağı.

Bu SONBAHAR rüzgarını dinlerken, Dünyayı, içime soluyorum ve sanki her yer SONBAHAR DİYORUM.

Sellerde, savaşlarda, ya da açlık ve hastalktan bir, bir yok olan, masum insanları düşünüyorum.

DÜNYA DÖNÜYOR, AMA, DÜNYA MİLLETLERİNİ DÖNDÜRENLER,

NE SONBAHAR, NE YAZ, NE İLKBAHAR, NE DE KIŞ DİNLİYOR.

MEVSİMLERE YOLCULUK, DEVAM EDİYOR.