Moggi-Gate!

İtalya'da anılan ismiyle "Temiz Ayaklar", benim taktığım ismiyle "Moggi-gate" operasyonu geçtiğimiz gün sonuçlandı ve başta "çıbanın başı" Luciano Moggi ve onun şahsında Juventus klübü olmak üzere, Milan, Lazio ve Fiorentina klüpleri ağır cezalara çarptırıldılar. Juventus'un iki şampiyonluğunun silinerek ikinci lige (Serie B) düşürülmesine ve bu klasmandaki maçlarına -30 puandan başlamasına karar verilirken, Fiorentina ikinci ligdeki macerasına -12, Lazio ise -7 puandan başlayacak. İtalyan siyasetinin ağır toplarından medya patronu Silvio Berlusconi'nin AC Milan'ı ise Serie A ' da kalarak (gelecek sezona -15 puanlık dezavantajla başlayacak olmasına rağmen) kargaşayı "hafif yaralı" olarak atlattı. Bu durumda Berlusconi'nin nüfuzu ne kadar etkili oldu bilinmez. Ayrıca ceza alan klüplerin Avrupa Kupalarına katılma haklarının ellerinden alındığını da yeri gelmişken hatırlatalım.

Bilindiği gibi, soruşturma açılmasına neden olan olaylar bir "tele-kulak" operasyonu sırasında fark edilmiş ve "Don Corleone"liğe soyunan Luciano Moggi'nin Hakem Komitesi Başkanı Pierluigi Pairetto ile "al gülüm ver gülüm" tadında bir atama ilişkisi olduğu tespit edilmişti. Üstelik bu ilişkinin Milan, Lazio, Fiorentina, Udinese ve Siena gibi klüpleri de içine alacak şekilde genişlediğini fark edenler büyük bir ihtimalle hep bir ağızdan aynı cümleyi söylediler :

"Biz sizi ezeli rakip bilirdik ?!"
Soruşturmanın devamında, Moggi'nin oğlunun sahibi olduğu menajerlik şirketi üzerinden milli takıma seçilecek oyuncular konusunda Marcello Lippi'ye baskı yaptığı basına yansıyan bir diğer detay olurken, 1542 sayfalık "Ana Britannica" kıvamındaki iddianamede başkaca ne tür detaylar vardı merak konusu...

Tüm bu gelişmelerin karmaşasında, futbolun think-tank platformlarında tartışılan konular ise İtalyan futbolunda ve futbol kültüründe 80'li yılların ikinci yarısından sonra meydana gelen "makas değiştirme"nin, taraftarlık bilincini ve sosyal sınıfların egemen olduğu "takım tutma" olgusunu baltalayarak yoz ve yavan başarılardan doyuma ulaşma çabasına işaret ediyordu. İtalya'da nesiller boyu babadan oğula geçen, İtalya içerisinde bir "alt kimlik" gibi görülen "taraftarlık" olgusu sermayenin futbola girişiyle adeta ters köşeye yatmıştı. Para ve nüfuz herşeydi. Artık işçi babaların oğulları için Torino ve Roma taraftarlığı bir şey ifade etmiyor, güneyli gençler Maradona'dan sonra göremedikleri "süperstar"ları, kuzeyin varlıklı takımlarında arıyorlardı. Ne de olsa hem medyadaki, hem tribündeki ağırlığını kaybeden Napoli, Sampdoria gibi takımlar İtalyan futbol arenasından çoktan silinip gitmişlerdi.

Bir yandan kafaya oynayan takımların her yıl -babadan kalma- söylemlerle- "burjuvazinin takımları" içerisinden çıkması; finans, medya ve petrol endüstrisi patronlarını futbolun içine çektikçe çekiyor, diğer yandan bu patronlar vasıtasıyla futbol platformlarında oluşturulan lobiler iyi futbol olmasa bile, "iyi neticeler"in garantisi oluyordu. FIAT'ın sahibi Agnelli ailesinin Juventus'ta, medya devi (Mediaset) Berlusconi'nin Milan'da yarattığı bu kuranderin etkisiyle 2000'li yıllara kadar gelen İtalyan futbolu artık oynanan futbolun, firmaların imajları altında kalarak can verdiği bir sürece de girmiş oluyordu.

Paranın gücüyle yapılan "yıldız" transferlerin performansı şansa bırakılamayacak kadar önemliydi ve muhakkak, lobi faaliyetleri, hakem atamaları ve ceza kurulları gibi yardımcı donelerle desteklenmeliydi. "Ben günah keçisi seçildim" diyerek meselenin özüne göndermeler yapan Moggi'nin saçsız başında patlayan kabak, İtalyan futbolunun silkinmesine ne kadar katkıda bulunacak ilerleyen zamanda hep birlikte göreceğiz. Aksi takdirde, "Temiz Eller" ile başlayıp "Temiz Ayaklar" ile devam eden süreçte İtalyan savcılar "Bir duş alın da herkes rahatlasın!" şeklinde fikir beyan edebilirler.