Mutlu olmadığın yerde durma!

Ne güzel bir cümledir aslında. Anlamı da bir o kadar derin.

Sevdiğim bir ağabeyimle sohbet ediyoruz. “Mutlu olmadığın yerde durmayacaksın. Keşke demeyeceksin” diyor. Üzerine düşünüyorum uzun, uzun.

Neden bu kadar zor gelir bazen rest çekmek? Nedir bizi mutlu olmadığımız yerde zorla tutan?

Belki de kendimizden çok karşımızdakileri, bakış açılarını düşünerek hareket etmek bizi böylesine olduğumuz yere çivileyen. Bir cümlenin içinde çok anlam yatar bazen.

Bu da öyle bir cümle işte.

Mutlu olmadığın yerde durma!

Yani aynı zamanda gidebilecek güce sahip ol, bağımlı kalma demek istedi belki. Her zaman ayakların yere sağlam bassın ki, yaşamak istemediğin olumsuzluklara sabır etmek zorunda kalma.

Mutlu olmadığın yerde durma!

Yani hatır gönül kırmamak için kendi mutluluğunu erteleme demek aynı zamanda. Zoraki bir şeyleri yaşayıp, sonradan keşke dolu zamanların adını anı koyma.

Mutlu olmadığın yerde durma!

Başkalarının da senden etkilenerek mutsuz olmasına sebep olma demek aynı zamanda. Enerjin bittiği anda bulunduğun yeri de karartma.

Öyle bir cümleydi ki bu, birden anlam kattı hayatıma.

Neden zorlamışım bunca zaman? İstemediğim, mutsuz olduğum ne varsa hep üzerini örtmüşüm. Gitmekten korkmuşum. Kendi içimin istediğinden çok, etrafın incinmesinden korkmuşum.

Bazı cümleler tecrübe ile sabit. Ancak belli bir zamana gelip anlayana kadar keşkeler hayatın büyük bölümünü işgalde.

Üstesinden gelmenin formülü ise şimdiden kulak vermekte ve dinlemekte.

Dikkate almakta, kulak arkası etmemekte.

Hayat önce kendini sevmekle başlıyor işte.

Marifet;

“Ben varsam herkes var, ben yoksam kimse yok” diyebilmekte.