Mutluluk, bir ruh işidir

Mutluluk, ne damarlarda dolaşan kandan gelir,
ne de paranın satın alacağı bir şeydir.

Mutluluk, ruh işidir;
ruhu tatmin olanların yakalayacağı şeydir.

İnsan tarih sahnesine çıkandan beri
en yakın mutluluğa erişme yolu olan inançları
yani dinleri kendisine favori yapmıştır, yapıyordur, yapacaktır.

Ruhunu tatmin edip
mutluluğa erişmek için,
kendisine ilahlar, dinler, ritüeller icat etmiştir.
İcatlarına sımsıkı bağlanmıştır.
Çünkü insan ruhen eksiktir, zayıftır, esriktir;
tutunmaya, dayanmaya, korunmaya ihtiyaç duyar.

*

Bazıları var ki,
mutluluğu soya indirgemiştir:
'Ne mutlu Türk'üm, ne mutlu Kürt'üm, ne mutlu İngiliz'im' diye
soyuyla, milletiyle övünmek boş iştir,
dangalakçadır.

Bir millete tabii olmak,
insanı mutlu etmeyeceği gibi,
mutsuz da etmez, etmemeli.
O halde, şuyum, buyum diye
mutlu olacağını sanmakta aptalcadır.

Soyun sopun mutluluk vereceğine inanmak,
patates olmanın bir mutluluk olduğuna inanmaktır;
çünkü patateste, soy-sop gibi toprağın altında yaşar.
Patates olmak değil, patates yemektir, mutluluk...

*

Gelelim paranın yakalayamadığı mutluluğa.

Örneğin bir zengin, sofrasında envai çeşit, leziz mi leziz yemekler var,
ama bir yoksulun sofrasındaki bulgur pilavı kadar mutluluk vermeyebilir yiyenlere.

Örneğin rezidanslarda yaşayan bir varsılın,
gecekondu da yaşayan bir gariban kadar mutluluğu yakalama şansı olmayabilir.

*

Tanrı,
mutluluğu bir ruh işi yaparak
bence adilliğini kanıtlamıştır insanlara.

Düşünsenize,
mutluluk soyla geçen bir şey olsa
ya da parayla satılan bir şey olsa
asıl o zaman haksızlık olmaz mı?

*

Dünyanın en mutlu insanları bence Hindistanlılardır;
çünkü Hindistan, ruha değer veren insanların yaşadığı,
çeşitli dinlerin, milliyetlerin, kültürlerin, hatta en büyük ekonomik adaletsizliklerin
yaşadığı bir topraktır Hindistan;
ama mutlu olmaya ne başka bir şeyi benimsemek, ona tabii olmak,
ne de yürek sızlatan bir yoksulluk engeldir.

-Mustafa Yıldırım